Úrval - 01.02.1962, Side 20

28
ÚRVAL
líkamans er þrotið sökum sjúk-
dóma eða slj'sa. Þetta á þó sér-
staklega við, þegar framlengt líf
sjúklingsins gerir ekki annað en
að auka á þjáningar lrans. Lækn-
arnir mega ekki láta „skylduna“
blinda sig um of. Þeir ættu
manna bezt að skilja þetta. Bezta
úrræðið er oft að lofa þeim sjúku
að skilja við i friði.“
Öðru máli er að gegna, þegar
sjúklingurinn er elcki á gamals-
aldri. Walter Alvarez, sem ég
vitnaði í áðan, segir ennfremur:
„Allir læknar vita, að flesta al-
varlega bernskusjúkdóma verður
að berjast við til þrautar. Lífs-
viljinn er lika alltaf til staðar
hjá þeim ungu. Það er áberandi,
hversu lífslöngunin smáfjarar út
með aldrinum. Það er ein af
líknsemdum náttúrunnar. Gam-
alt fólk, sem lengi hefur þjáðst
af hjartabilun, kvíðir margt alls
ekki dauða sinum, og sumir
spyrja lækninn sinn gjarnan:
„Hvað skyldi þetta þurfa að
ganga svona lengi?“
Eitthvað hið athyglisverðasta,
sem ég hef lesið um þessi mál,
er að finna í riti einu um krabba-
mein, og er ritað af dr. E. H.
Rynearson, lækni við Mayo-
sjúkrahúsið. Hann segir:
„Læknirinn stendur við sjúkra-
beð manns, sem þjáist af ólækn-
andi krabbameini. Hann hefur
þegar gengizt undir uppskurð og
geislameðferð, og lyf hafa verið
prófuð. En þrátt fyrir allt það,
sem læknavísindin hafa upp á
að bjóða, á sjúklingurinn ekki
langt eftir ólifað og þjáist . . .
Að minu áliti er gert of mikið að
því að viðhalda lífsneistanum í
þessháttar sjúklingum.
Læknarnir þurfa að gera meira
af því að tala hreinskilnislega
við aðstandendur slíkra sjúkl-
inga. Af minni reynslu get ég
sagt það, að ég hef næstum aldrei
mætt skilningsskorti af þeirra
hálfu. Þeir hafa sjaldnast kraf-
izt þess, að líf sjúklingsins yrði
lengt með öllum tiltækum ráð-
um, ef ekkert væri við það unnið,
nema að lengja helstríðið. Stund-
um fara sjúklingarnir sjálfir
fram á, að þessi tími sé fremur
styttur en lengdur.“
En hverjir veita helzt mót-
spyrnu gegn þessum skoðunum?
Eftir því sem ég þekki til, hefur
ekki borið á, að ábyrgir aðilar
innan rómversk-kaþólska safn-
aðarins, grísku kirkjunnar eða
mótmælenda hafi hreyft alvar-
legum mótmælum, þegar um von-
laus tilfelli er að ræða.
Það er athyglisvert, hvað Hans
heilagleiki Píus páfi XII lét hafa
eftir sér síðasta árið, sem hann
lifði. En þau orð hans, að róm-
versk-kaþólska kirkjan gerði ekki
þær kröfur til lækna, að þeir not-
uðu öll tiltæk ráð, þegar ekkert