Úrval - 01.02.1962, Qupperneq 59

OLNBOGABARN
67
eftir það hugði hún ekki á neins
konar forráð. Á efri árum sínum
átti hún löngum athvarf á tveim-
ur grannbæjum í Hvalfirði,
Litla-Botni og Þyrli. Á þessum
bæjum hafðist hún við eftir því,
sem hún girntist, en vann þó
stundum annars staðar dag og
dag eða tíma og tíma.
Stína gamla var í meðallagi há,
grönn og holdskörp. Þvi fór
fjarri, að hún væri stórskorin.
I æsku hefur hún vafalaust verið
fremur fríð stúlka. Nefið var
hóflega stórt, andlitið fremur
mjótt, varir þunnar, hörundið
móleitt, hárið grátt og rytju-
legt. En oft var hún hörð á
brúnina og drættir allir striðir
og strengdir.
Við vorum vön að segja, að
virkin í henni hlytu að vera úr
stáli. Ekkert beit á hana, og hún
lasnaðist aldrei.
Alla jafna klæddist hún
prjónapeysu og strigapilsi og
gerði lítinn mun helgra daga og
virkra. Skinnskó hafði hún á
fótum, og var fótabúnaðurinn
ekki alltaf snyrtilegur, frekar en
annar ldæðaburður hennar. En
hvorki kveinkaði hún sér við
kulda né hrakviðri, og lítt
skeytti hún um hlífðarföt. Aftur
á móti notaði hún vettlinga við
rakstur. Ekkert verk var svo
sóðalegt, að hún fældist það fyrir
þær sakir, og í fáum greinum
hirti hún um þrifnaðarvenjur
annarra manna. Ómannblendin
var hún í meira lagi og kaus sér
náttstað í fjárhúsjötum á sumr-
um, en fluttist inn i bæ á stiga-
palla eða afvikna staði i kjallara,
þegar vetur lagðist að með frost
og snjó. Jafnan berháttaði hún
að gömlum sið, og gilti einu,
hvort hún svaf í kulda í útihúsi
eða sterkjuhita inni í bæ.
Jafnan fór hún allra sinna
ferða gangandi, og var göngulag
hennar mjög ólíkt því, sem kon-
ur temja sér nú. Hún skálmaði.
Stína gamla hefur sjálfsagt
verið greind í meðallagi, og all-
vel var hún minnug. En hug-
myndaheimur hennar var annar
en þess fólks, sem hún var sam-
tíða. Nokkuð var hún blendin í
trú sinni, og engar grillur gerði
hún sér um annað lif. Samt bar-
við, að hún tók sér Nýja testa-
mentið í hönd og stautaði í þvi
um stund. Reyndust henni þó
erfið i framburði ýmis nöfn á
mönnum og stöðum austur á
Gyðingalandi á dögum Krists og
postulanna. Aðrar bækur lagði
hún ekki í vana sinn að lesa.
Aftur á móti kunni hún tals-
vert af gömlum vísum, þulum og
rímnaerindum, þótt margt af því
bjagaðist nokkuð í meðförum.
Þegar vel lá á kerlingu, raulaði
hún oft fyrir munni sér mergj-