Úrval - 01.02.1962, Qupperneq 161

MANNÆTUHLÉI3ARÐINN
1G9
Utjrslu kyiuii.
Það var á óperettusýningu í
Chaletleikhúsinu í Nainidal, að
ég fékk fyrst greinilegar fregnir
af hlébarða þessum og athæfi
hans. Að vísu hafði ég áður séð
hans og æthæfis hans getið i
blöðunum, en ég hugsaði sem
svo, að þar sem fjöldi þjálfaðra
veiðimanna væri búsettur á þess-
um slóðum, mundi það illa séð
að aðkomumaður gerði tilraun
til að ræna þá því afrelti að
leggja morðingjann og mannæt-
una að velli. Ég varð þvi dálitið
undrandi þegar ég heyrði ]>að i
hléinu, að einn af háttsettustu
stjórnarmönnum gerði allt sem
hann gat til að hvetja frægustu
garpana úr ])eim hópi til að
ganga á hólm við morðingjann,
en þeir svöruðu því til, að aldrei
skyldi neinn fá þá til slíkrar
fífldirfsku að eiga átök við lilé-
barða, sem drepið hefði og étið
Vfir hundrað manns.
Ég sneri mér því til þessa
embættismanns daginn eftir og
þar sem hann gat ekki sjálfur
veitt mér nánari upplýsingar,
ráðlagði hann mér að leita til
Ibbotson, ráðunauts stjórnarinn-
ar á þessum slóðum, sem meðal
annars vann nú að því að losa
íbúana í Garhwal undan ógn og
skelfingu af völdum þessa morð-
ingja. Þegar ég kom heim aft-
ur, hittist svo á að bréf frá Ibb-
otson lá á skrifborðinu mínu;
ég undirbjó þvi för mína í snatri,
og á tíunda degi náði ég á
ákvörðunarstað.
Þar sem sjaldgæft er að hlé-
barðar gerist mannætur, vita
menn litið um þær breytingar,
sem það óeðli veldur á háttum
þeirra. Ég gerði ráð fyrir að um
svipaðar breytingar væri að
ræða og þegar tígrisdýr taka
upp þann sið, en þar sem ég
vissi ekkert um það til hlítar,
ákvað ég að beita sömu veiði-
aðferðum og um venjulegan lilé-
barða væri að ræða, að minnsta
kosti þangað til ég vissi betur.
Yenjulegasta aðferðin er að
maður situr fyrir þeim og reyn-
ir að lokka þá að með agni,
annað hvort geit eða sauðkind,
lifandi eða dauðri. Tilgangur
minn með ferðinni til Rudrapra-
yag var fyrst og fremst sá að
koma i veg fyrir að morðinginn
yrði fleirum að bana, og ég gat
því ekki beðið þess að næsta
manndráp hans veitti mér vís-
bendingu um hvar hann héldi
sig um þær mundir. Samkvæmt
landsuppdráttum, sem mér voru
látnir í té, var athafnasvæði
mannætunnar um fimm hundr-
uð fermílur að flatarmáli. Þegar
þess er gætt, að á svæði þessu
var fyrst og' fremst um að ræða
há fjöll með ótal giljum og
gljúfrum og skörðum og þröng-