Úrval - 01.02.1962, Qupperneq 173

MANNÆTU HLÉBÁRÐINN
181
gsetu fengið öruggt húsaskjól. En
þeir voru þegar svo göngumóð-
ir, að hann fékk ekki neinu tauti
við þá komið, svo hann ákvað
að veita þeim næturgistingu í
sínu eigin húsi, sem stendur í
brekkunni, spölkorn fyrir ofan
mangotréð, sem ég hef áður á
minnzt.
Hús punditsins er byggt í svip-
uðum stíl og flest íbúðarhús á
Þessum slóðum — ein hæð með
verönd meðfram allri framhlið-
inni, ofan á lágum kjallara, sem
notaður er fyrir geymslur; lág
steinþrep upp á veröndina og
dyrnar að íbúðinni gegnt manni,
begar upp er gengið.
Þegar pílagrímarnir höfðu
snætt kvöldverð, lögðust þeir til
hvíldar í herbergi, sem pundit-
inn vísaði þeim á, og lokuðu
dyrum. Þar eð ákaflega heitt var
i veðri um kvöldið, óttaðist
punditinn að þeir kynnu að
kafna úr hitasvækju, svo hann
opnaði dyrnar, gekk út á ver-
öndina og studdi höndum efst á
riðið. Um leið vissi hann ekki
fyrr til en hvössum vígtönnum
var læst að barka hans. Leiftur
snöggt lyfti hann fæti og greiddi
skepnunni slíkt spark, að hún
missti taksins og valt niður stein-
þrepin. Punditinn, sem var að
öngviti kominn, studdist með-
fram handriðinu og hugðist ná
dyrunum, þegar hlébarðinn
stökk á hann öðru sinni, en
handriðið, sem nú var á milli
þeirra, dró úr stökkinu, en þó
ristu klær hlébarðans allt liold
á öðrum armi hans að beini, frá
öxl og niður að úlnlið. En nú
komu pílagrímarnir á vettvang,
lilébarðinn lagði á flótta, en þeir
báru punditinn inn, sem mátti
ekki mæla sökum þess að allt
loft úr lungunum streymdi út um
opinn barkapn. Alla nóttina lá
liann þannig inni i hitanum, en
hlébarðinn reif og klóraði hurð-
ina með klóm sinum og pílagrím-
arnir voru viti sínu fjær af ótta
og skelfingu. Þegar birti, báru
þeir punditinn í sjúkrahús, þar
sem gert var að sárum hans, sem
greru illa og seint. Eftir þetta
hélt hann því stöðugt fram, að
morðingjahlébarðinn væri hald-
inn djöfullegum anda.
Þegar ég náði að garði hans,
bað ég hann að beita.allri var-
kárni til öryggis pílagrímunum,
sem gistu sæluhús hans, þar sem
óvætturin héldi sig nú í ná-
grenninu. Þrjár nætur sat ég svo
uppi í mangotrénu, og nú kom
Ibbotson enn til liðs við mig.
iÞótti mér að honum mikill styrk-
ur, og hann var sömu skoðunar
og íbúar héraðsins, að ekki yrði
ég um það sakaður, þótt morð-
ingjahlébarðinn léki enn lausum
hala — en fyrr eða síðar kæmi
hans endadægur.