Úrval - 01.06.1962, Blaðsíða 81

JESÚS MANNKYNSSÖGUNNAR
89
atriði, sem benda til þess, að Jesús
hafi hafnað því að taka að fullu
að sér hlutverk hins stríðandi
Messíasar. Erfikenning guðspjalls-
ins vill sýnilega varpa ljósi á mál-
efni Jesú út frá hinni dýpri and-
legu merkingu í skyldleika milli
mannsins og Guðs. Sögurnar um
freistingarnar virðast geyma end-
urminningu um, að Jesús hafi snú-
ið frá hinum auðveldari vegi tím-
anlegrar velferðar, og svik Júdas-
ar frá Kariot gætu hafa stafað af
vonbrigðum þessa lærisveins,.
vegna friðarstefnu Jesú, eða verið
tilraun til að þröngva hendi Meist-
arans til að grípa til vopna gegn
óvinum sínum.
IV.
Hver svo sem ástæða Pílatusar
hefur verið til að sakfella Jesúm,
er það víst, að krossfestingin hefur
dregið kjarkinn úr lærisveinum
hans og kollvarpað trú þeirra á
Messíasar-köllun hans. Því að eng-
inn gerði ráð fyrir því, að Messías
yrði deyddur, því síður að hann
myndi deyja svívirðingardauða lag-
anna, sem krossfestingin var.
Dauðinn á krossinum hefði þess
vegna átt, eftir öllum mannlegum
útreikningi, að verða hinn sorglegi
endir á hreyfingu þeirri, sem Jesús
hafði vakið. Áður höfðu komið
fram og áttu eftir að koma síðar
fram, aðrir menn, sem kváðust
vera Messías í ísrael, en áhrif
þeirra allra lifðu ekki af endalok
þeirra. Þar af leiðir, að sú stað-
reynd, að frá hinum krossfesta
Jesú skuli vera komin ein af mestu
trúarbrögðum heimsins, er aðeins
skiljanleg í ljósi hinnar sterku
sannfæringar lærisveina hans, sem
á eftir komu, að Guð hefði reist
hann upp frá dauðum og að þeir
hefðu samband við hann.
Hvernig sálarástand lærisvein-
anna komst smátt og smátt í lag á
ný, eftir þessa stórkostlegu reynslu
er enn hægt að rekja í erfikenn-
ingu guðspjallsins. Þar sem þeir
voru Gyðingar ,hafa þeir sjálfkrafa
leitað í sínum helgu bókum að
spádómum um dauða Messíasar.
Þeir fundu þá í hinum dularfulla
spádómi Jessaja um þjáningar
þjóns Jahve. (Jessaja XIII. 1,-4,
XIIX. 1-6, 1. 4-9, III. 13 1111. 12.).
Að þeir hafi álitið að spádóm-
urinn um þessa sorglegu persónu
ætti við Jesúm, kemur greinilega
í ljós í sögulegu formi hjá Lúkasi
XXIV. 13-27 og Postulasögu VIII.
26-35.
Þar sem þeir höfðu þannig fund-
ið fullnægjandi skýringu á kross-
festingunni, héldu fyrstu lærisvein-
arnir auðvitað áfram að hugsa um
Jesúm sem Messías, en nú bjugg-
ust þeir með fögnuði við dýrðlegri
endurkomu hans með veldi til að
„endurreisa konungdóm Israels". Á
meðan'notuðu þeir atburði úr lífi
hans og endurminningar um kenn-