Úrval - 01.06.1962, Blaðsíða 176

184
ÚRVAL
svaraði þeirri spurningu þannig, að
kommúnistar mættu vel við una,
og lögfræðingurinn, sem hann hafði
ráðið mér til aðstoðar, sagði að ég
skyldi svara þeirri spurningu neit-
andi. Hins vegar vissi ég að Carl
mundi sjá svo um að svar mitt
birtist £ heimsblöðunum. „Nei . .
svaraði ég — og skellihló um leið.
Og þá kom alvarlegasta spurn-
ingin: „Eruð þér sek?“
Mér kom ekki til hugar að láta
rauðu leynilögregluna hrósa sér af
því, að henni hefði tekizt að iama
svo viljaþrek mitt að ég efaðist
um sakleysi mitt. Þó var ég til-
neydd að haga orðum mínum af
fyllstu varúð. „Ég hafði ekki í
hyggju að brjóta lög yðar, og vissi
ekki tii að ég gerði það. Hins veg-
ar hef ég orð yðar fyrir því, að
ég hafi gert það engu að síður“.
Þá var ég látin segja einu sinni
enn frá öllu því, sem gerzt hafði
í sambandi við för mína inn yfir
landamærin, handtöku og fangels-
un, og margt af því, sem þar kom
fram, lýsti svo miklum hrottaskap
af hálfu kommúnista, að ég var
steinhissa á því að rétturinn skyldi
taka slíkt í mái. Mér varð litið á
ákærandann, og sá að hann veitti
ekki athygli einu orði; það var
bersýnilegt að réttarhöld þessi voru
ekkert annað en skrípaleikur, sem
efnt var til í því skyni að réttlæta
handtökuna og fangelsisvistina, á
grundvelli þess framburðar, sem
fengizt hafði með ógnun um heng-
ingu — og síðan verið falsaður,
meira að segja undirskriftin. Þetta
vissu þeir ósköp vel sjálfir, enda
þótt það mætti blekkja hina, sem
ekki þekktu vinnubrögð kommún-
ista.
Loks var tími korninn til þess
að ákærandinn tæki til máls. Hann
fór þess á leit, að rétturinn dæmdi
mér væga refsingu, með „tilliti til
þeirrar mannúðarhugsjónar, sem
einkenndi hið dýriega, ungverska
alþýðulýðveldi".
Að máli hans loknu reis dómar-
inn á fætur og flutti langa ræðu
af mikilli mælsku, sem þó var
ekki þýdd, nema sjálf dómsorðin.
„Hans háæruverðugheit segir að
þér hafið verið fundin sek. Hans
háæruverðugheit segir, að yður
hafi verið dæmd sú refsing, sem
þér hafið þegar afplánað — 50
daga fangelsisvist — og yður sé
þar með vísað úr landi . . .“
Það var ekki fyrr en mér voru
fengnar aftur skóreimarnar, að ég
trúði því, að ég væri í raun og
veru látin laus. Stundarkorni síð-
ar stóð ég úti fyrir fangelsismúr-
unum, ásamt félaga minum, Carf
Hartmann. Það var þokumugga
með éljagangi, en aldrei hef ég
komið út í betra veður. Eftir
fimmtíu daga fangelsisvist var ég:
frjáls aftur . . .