Úrval - 01.06.1962, Blaðsíða 154

162
ÚRVAL
sigrar friðarins, svo ekki var neitt
við það að athuga, að ég einsetti
mér að feta í slóð hans. Að vísu
var það mér nokkur hindrun að ég
skyldi vera kvenmaður, en hvað
um það. Fyrst og fremst varð ég að
læra að fljúga.
En þegar ég tilkynnti foreldrum
mínum fyrirætlun mína, reis
mamma á fætur og mælti af þunga:
„Það skal aldrei verða, að dótt-
ir mín stígi upp í flugvél“.
Ég stóð sem höggdofa. Þetta var
í fyrsta skipti á ævi minni, að blátt
bann var lagt við fyrirætlunum
mínum. Eins og úr fjarska greindi
ég undirtektir annarra af fjölskyld-
unni; pabbi kvaðst álíta að mig
mundi ekki skorta kjark og amma
lagði það til málanna, að sér fynd-
ist þetta tilvalið; það yrði áreið-
anlega til þess að ég kynntist
morgum ungum og myndarlegum
mönnum. En mamma sat föst við
sinn keip. „Þú lærir ekki að fljúga.
Móðurmálið er þín bezta náms-
grein — þú verður rithöfundur".
Rithöfundur — til þess varð ég
að gerast hugsuður, og mig hryllti
blátt áfram við þeirri tilhugsun.
En ég var svo hyggin að láta það
ekki í ljós, en innan skamms fann
ég málamiðlunarleið. Ég vann sam-
keppni um námsstyrk við tækni-
háskóla og lagði stund á flugvéla-
teikningar, en varð, þrátt fyrir
styrkinn, að taka hvaða aukavinnu
sem bauðst. Kannski var það ör-
lagabending, að mér bárust tvíveg-
is greiðslur frá útgefendum — ég
fann reikningsvillu í flugleiðsögu-
bók þeirri, sem Byrd hafði notað,
skrifaði útgefandanum, og hann
sendi mér þakkarbréf og þrjá doll-
ara og ritstjóri flugtímarits greiddi
mér sjö dollara fyrir svar mitt við
spurningunni: „Hvers vegna viltu
læra að fljúga?“, og var það svar
níu vélritaðar blaðsíður.
Það var þó bersýnilegt að ég
gat ekki unnið fyrir mér með rit-
störfum enn sem komið var. Ég
hafði numið þýzku af ömmu minni,
og tók nú að kenna þýzku. Tækni-
námið krafðist meiri einbeitingar
en ég hafði yfir að ráða; hugur-
inn var allur við annað. Ég fékk
mikinn áhuga á björgunarfluginu
frá strandgæzlustöð í grenndinni,
ræddi löngum við flugmennina og
skrifaði loks grein um starf þeirra
og seldi dagblaði einu. Ég stein-
gleymdi forboði móður minnar —
og skólanum — flaug með björg-
unarflugvél, sem flutti vistir til
borga á flóðasvæði og ritaði einn-
ig greinar um það. í fám orðum
— flug og fréttagreinar var mér
meira áhugaefni en námið, og ann-
an vetur minn við tækniháskól-
ann gerðist hið óhjákvæmilega.
Rektorinn stefndi mér á sinn fund
og þar með var náminu lokið. Ég
grét ekki fyrr en í áætlunarbif-
reiðinni á heimleiðinni; ég hafði
brugðizt trausti fjölskyldu minnar.