Norðurljósið - 01.01.1972, Qupperneq 155

NORÐURLJ ÓSIÐ
155
Greg leit þangað, sem dagsrönd sást og mælti skjálfandi: „ÞaS
er kalt.“
„ÞaS verSur ekki eftir fáeinar mínútur, þegar sólin er komin upp
og þú farinn aS vinna af fullum krafti.“
FjósiS var dálítinn spöl frá húsinu. Greg þrammaSi þangaS þög-
ull. Er þeir komu í skálann, þar sem mjólkin var skilin, gekk Ben
Rush þar um meS þeim lipurleik og nákvæmni, er lýstu margra ára
þjálfun. MeSan hann gekk þar um, talaSi hann og skýrSi allt, sem
hann gerSi. Sjáanlega vænti hann þess, aS Greg tæki eftir öllu. Er
hann var búinn þar, gekk hann út í garSinn og skvetti úr fötum
vatni úr vatnsþró, án sýnilegrar áreynslu. GarSurinn flaut senn í
vatni, hvítleiki steinsteypunnar varS aS grárri, skínandi hleytu.
Kýrnar fóru nú aS rölta inn í garSinn og hengdu niSur höfuSin,
er þær stigu á steypuna. Greg horfSi á, og tilfinning viSbjóSs vall
upp í hrjósti hans. Kýr! Óhrein, þunglamaleg, mállaus dýr, sem
hóstuSu, tuggSu og hikstuSu sig áfram á lífsbrautinni. Hann vildi
snúa viS og fara burt. En hann vissi, aS hann þorSi þaS ekki.
Klukkuna vantaSi fjórSa part í átta, er fjósiS var aftur orSiS
hreint og hljótt. Ben Rush skálmaSi á ehir síðustu kúnuin, sem hann
rak inn í girðinguna, þar sem þær áttu aS vera daglangt. Greg sat
aftan á dráttarvélinni, sem flutti rjómann niður að veginum á pall-
inn, þar sem hann yrði tekinn af rjómavagninum.
Hlýr bakslursilmur angaði um baðherbergið, þar sem Greg þvoði
sér. Skyndilega varð honum ljóst, að hann var svangur, virkilega
svangur á þeim tíma, sem var fyrir venjulegan fótaferðartíma hans.
Alison var í stóru stofunni, þegar hann kom inn. Hún tók með
varúð notuð ílát af borðinu og lét hrein í staðinn. Hann gizkaði á,
að Billie hefði notað þau. Skólavagninn hafði numið staðar við
hliðið kl. 7.30. Hann hafði ákveðið, að það væri allt of snemmt fyr-
ir nokkurn skóladreng.
„Góðan morgun, Greg,“ heilsaði frú Rush honum. Alison brosti
í áttina til hans, en sagði ekkert. Hún sýndist vera með allan hugann
við það, sem hún var að gera. Hann horfði á hana, er hún sneri sér
að vaskinum með fullar hendur af óhreinum diskum. Stóll var fyrir
framan hana, og Greg var kominn að því að stökkva af stað til að
varna slysi.
„ÞaS er stóll í vegi fyrir þér, Al,“ sagði frú Rush. Rödd hennar
var róleg, og hún leit naumast upp úr verki sínu. Alison gekk í kring-