Eimreiðin - 01.01.1918, Blaðsíða 49

Eimreiðin]
GÖÐINN GLERAÚGNA-JÓl
49
þarna meS holdi og blóöi, en nú var ekki svo mikið sem einn
málsverður fyrir marflóar-ungbarn á beinum þeirra.
„Eg hefi alt af verið mikið hneigður fyrir heimspekilegar
íhuganir, og eg er viss um, aö eg hefi staðið þarna hátt upp
í fimm mínútur í þessum hugleiðingum, áður en eg fór niöur til
þess að leita að blessuðum gullsandinum. Það var tafsöm leit.
Eg varð að þreifa fyrir mér, það var biksvarta myrkur, nema
hvað við og við brá fyrir bláleitri skímu niður um lúkugatið.
Og það var einhver þremillinn á ferð og flugi, sem skall á rúð-
una og kleip mig i fótinn. Eg hygg, að það hafi verið krabbar.
Eg rak fótinn í eitthvert rusl, sem lá þar, beygði mig síðan niður
og tók upp eitthvað, með einlægum hnúðum og tindum. Hvað
haldið þér að það hafi verið? Mannshryggur! Mér hefir aldrei
verið um beinagrindur. En við höfðum talað okkur greinilega
saman um þetta alt og Always vissi upp á hár, hvar sandurinn
var geymdur. Eg fann hann því strax. Eg tók i kassann og lyfti
öðrum endanum upp fullan þumlung."
Hann þagnaði snöggvast. „Eg lyfti honum,“ sagði hann, „ugg-
laust svona hátt upp ! Fjörutíu þúsund punda virði af gulli! Gulli!
Eg rak upp fagnaðaróp innan í hjálminum, einhvers konar húrra,
og ætlaði að drepa mig i eyrunum. Það var farið. að verða fúlt
í kring um mig, og eg var máttlaus — eg hefi lík'lega verið bú-
inn að vera einar tuttugu og fimm mínútur niðri eða meira —
og mér fanst þetta vera nóg. Eg fór að troða mér upp um lúku-
gatið aftur, og rétt x því er augun á mér komu upp fyrir brún-
ina, tók heljarmikill krabbi feiknar stökk undir sig út á hliðina.
Mikið fjandi hrökk eg við. Eg stóð nú á þilfarinu og opnaði
lokuna á beltinu og lét loftið streynia í það, til þess að komast
upp aftur. Eg heyrði einhvern skell uppi yfir mér, eins og ár
hefði verið slegið á vatnið, en gaf því engan gaum. Eg hélt þeir
væru að gefa mér merki um að koma.
„Svo skautst eitthvað fram hjá mér, eitthvað þungt, og stóð
titrandi í þilfarinu. Eg leit á það, og það var þá langt sax, sem
Sanders litli hafði verið að handleika um daginn. Hann hefir
rnist það, hugsa eg, og er í huganum að skamma hann og kalla
hann asna og svoleiðis — því að þetta hefði getað stóx-slasað
4