Eimreiðin - 01.01.1918, Blaðsíða 102

102
PHOCAS
[Eimreiðin
Tíitt kvöld, er nokkuS var liöiö sumars, bar aö garöi hans tvo
menn, er komu frá borginni.
Þeir virtust hafa annríkt og vera óþolinmóöir og þreyttir, reiöir
hvorir öötrum út af rifrildi um götur og stíg, óásáttir sín á milli
um hvort þeir ættu aö staönæmast þar eöa halda lengra áfram.
Þeir kváöust hafa spurst fyrir um áfangastaöinn, en fengiö login
og villandi svör. Menn lugu af tómri illgimi, heimurinn var full-
ur af illu einu, grjótiÖ maröi og brendi fæturna, og nú uröu þeir
aö beiöast næturgistingar, til þess aö veröa hressari viö leit sína
á morgun.
Phocas stóö í hliöinu á garöi sínum og horföi á þá, þar sem
þá bar dökka viö ljósan himininn x vestri; brúnimar voru farnar
aö síga og svipurinn var þungur. Að baki þeim var borgin, þar
sem óeiröin ríkti og loftiö var þrungið af reyk frá öllum eld-
stónum og af hinu sífelda iöi og kynlega flaustri, sem þar var á
öllum.
— Það er auðséð aö þið komið þaðan, mælti hann, og hann
fór að hugsa um þær fréttir, sem nú um hríö höfðu borist meira
að segja til hans, aö úti í heiminum væri farið aö þykna í lofti
af hatri og illverkum og alls konar hættum. Margir höfðu oröið
hræddir og hafið kveinstafi fyrir börn sín, nokkrir höföu meira
aö segja flúið bygöina, stritast meö farangur sinn á bakinu aö
næturlagi upp bröttu hlíðarnar og kæft niður öll kvein, er þeir
hrösuöu. Sjálfur hafði hann tekið þessu, eins og öllu öðru, meö
stillingu.
— Þaðan kemur fátt af því, sem gott er, bætti hann við.
— Verið nú ánægðir yfir að vera komnir þaöan, og hvílist nú
og matist eins vel og eg get gert.
Hann bauð þeim nú inn og kveikti fyrir þá. En þaö lenti hjá
honum í svo miklu vafstri fyrir þá, að hann komst varla til að
líta á þá fyr en alt var komið í lag og hann bar fyrir þá matinn.
Þetta voru þá ekki sérlega geðslegir piltar. Hendur þeirra voru
hnúðóttar, eyrun flött út eftir hnefahögg. Augnabrúnirnar voru
hvassar og stinnhæröar og varö augnaráðið enn þá meira sting-
andi og hranalegt fyrir þær. En þeir snæddu meö góðri lyst, og
það eitt fyrir sig gladdi hann svo mikið, að hann fann ekki
eins mikið til þess hve ljótir þeir voru. Sjálfur át hann ekki,