Eimreiðin - 01.01.1918, Side 59

Eimreiðin]
Þrjú kvæði.
Eftir Guðm. G. Hagalín.
Kolfinna.
Var það ekki blærinn, sem þýtur í laufskrúði grænna greinanna,
er strauk mér um kinn og kysti vanga mína?
Var það ekki lindin, sem líður milli steinanna,
er kvað mér Ijóð í húminu um harma sína?
Voru það ekki hjartaslög húmsins svarta,
er bárust mér að eyrum sem bergsins stunur?
Svo þungt slær ekki mannanna máttlitla hjarta,
svo hamrammar eru’ ekki hafsins dunur.
pað var hann, sem eg elskaði ung og góð
í æskunnar draumrökkur-Iöndum.
pað var hann, sem hvarf eins og hálfort ljóð,
að helmyrkum forlagaströndum.
pað var hann, sem lætur í hörpunnar klið
hjarta sitt fagna’ og stynja.
J?að var hann, sem aldrei eignast frið
og undirnar gaf mér til minja.
/ litfríða landinu mínu----------------
í litfríða landinu mínu
er ljómandi fjallasýn.
að logum, er sólin skín.
par leika sér léttar dísir