Eimreiðin - 01.01.1918, Qupperneq 106

106
PHOCAS
[Eimreiðin
um, hvergi var eyöu aö sjá, hvert sem litiö var. Sííelt uppgötvaði
hann nýjar stjörnur, þar sem honum í fyrstu virtist vera eyða.
Þær eru eins og þúsundfríður í grasinu, hugsaði hann með sér,
fyrst sér maður að eins nokkrar, en haldi maður áfram að horfa,
uppgötvar maður æ fleiri og fleiri, sem eru hálf faldar undir
grösum og stráum. Og það fékk honum gleði, að hann nú þótt-
ist geta skilið stjörnurnar betur en ella, fyrir þennan samanburð
við blómin. Honum hafði annars fremur staðið dálítill beigur
af hvelfingunni að næturlagi, hún var svo þögul og köld og
furðulega stór. Þegar hann hafði verið að koma heim frá kvöld-
lestrunum, hafði honum virzt allur þessi ljósagrúi vera eilíf hring-
iða af spurningum, sem mannleg tunga gat varla komið orðum
að, en voru þó eins og krefjandi svars af hverjum einstaklingi:
hver ert þú, hvað er það, sem með þér hrærist? Nú unni hann
þeim og gat horfst í augu við þau, án þess að depla augunum.
Þannig lá hann lengi, og að lokum hnigu augnalokin aftur og
hann sofnaði vært.
Undir dagrenningu, er kólna tók, hófst har.n smámsaman úr
hinni djúpu ró sinni, og hann fór að dreyma.
Hann leið upp á við, hvernig það varð, vissi hann ekki, en
hann fann svo ljóslega ofurlítinn svalan dofa í andliti og útlim-
um af loftstraumnum, sem varð af ferðinni. Höfuðið féll ekki
afturyfir, fæturnir höfðu enga þyngd. Uppi yfir sér sá hann
stjörnurnar, en nú miklu nær en nokkru sinni áður, miklu stærri
og skýrari. Þær höfðu alveg sömu lögun og blóm þau, er hann
hafði likt þeim við, sérhver geisli var eitt af óteljandi blöðum, ekk-
ert eitt nákvæmlega eins og annað, hversu lítið sem það var. Hvert
blað fyrir sig hafði líka sinn sérstaka lit, lýsandi hvítan með gul-
leitum og gullnum skuggum.
Svona fagrar hafði hann aldrei séð þær áður. Það hefir verið
að kenna augum mínum, hugsaði hann með sér; hve sæll þykist
eg ei nú, er eg fæ að athuga þær eins og þær eru. Og hingað og
þangað á milli þeirra glitruðu önnur stærri blóm, undursamleg,
og hafði hann aldrei haft hugboð uir.i þau áður. Það voru hvarfl-
andi logar af gulli og rauðu, dregn.ir saman í eitt og beygðir út
á við, eins og blöð rósanna áður en blómið hefir verið opið
nokkra stund. Það voru lýsandi smásólir, sem virtust geyma