Eimreiðin - 01.01.1918, Blaðsíða 50

50
GUÐINN GLERAUGNA-JÓI
[Eimreitiin
mig — og í því fór eg að lyftast upp og nálgast birtuna. Eg var
kominn rétt upp fyrir stýrishúsiö, — maður, — þá kemur ein-
hver flyksa, sem var aS sökkva, og i því rekst stígvél beint
framan á rúöuna. Svo kom eitthvað, sem baröist ógurlega um.
Eitthvaö blýþungt lagðist ofan á mig, eg vissi ekki hvaö þaö
var, eitthvað meö sífeldu sprikli og teygjum. Eg heföi haldið,
aö þaö væri stór kolkrabbi, ef stígvéliö heföi ekki verið, því
aö kolkrabbar eru ekki vanir aö ganga í stígvélum. Þetta varö
auðvitað alt í einni svipan. Eg fann aö eg seig niður aftur og
eg baöaöi út höndunum til þess aö leita stuönings og í því dragn-
aðist þetta flykki ofan af mér og hvarf í djúpiö, en eg flaut upp.“—•
Hann tók sér málhvíld.
„Eg sá í sama bili andlitið á Sanders litla. Þaö gægðist upp
yfir biksvarta, bera mannsöxl. Spjót stóð beint í gegn um háls-
inn á honum, en út úr munninum á honum og hálsinum gaus
eins og lifrauöur reykjarmökkur í vatninu. Og þama byltust þeir
niður í grimmustu hryggspennu og ultu hvor um annan og hvor-
ugur slepti takinu. Og í sömu andránni keyrði eg hjálminn af
heljarafli, svo að alt ætlaöi sundur aö ganga, upp í botninn á
negrabátnum. Því þaö voru negrar! Tveir bátar fullir af negrum!
„Þar gekk nú ekki lítið á. Always kom á flugi útbyrðis og
þrjú spjót stóðu í honum. Hvað viljið þiö hafa þaö betur? Þrír
eða fjórir negrafætur sprikluöu i vatninu og lömdu mig í haus-
inn! Eg sá ekki mikið, en nóg til þess að vita, aö leikurinn var
tapaður! Eg skelti lokunni aftur og sökk undir eins á eftir Al-
ways aumingjanum, og þér getið imyndað yöur, hvernig mér
var innanbrjósts. Eg fór fram hjá Sanders litla og negranum,
því að þeir voru nú á uppleið og vom enn meö dálitlar teygjur
og eftir ofurlitla stund stóö eg aftur í myrkrinu á þilfarinu á
„Frumherjanum“.
„Hvert í bullandi, hugsa eg meö mér, nú er lagið á! Negrar?
Eg gat ekki séð nema tvo kosti, að kafna niðri eða vera drep-
inn uppi. Eg var ekki viss um, hvaö eg átti eftir af lofti, en mér
fanst eg kominn að þrotum, að vera niðri. Mér var vellandi heitt
og ómótt, svo að eg nefni nú ekki stækjuna, sem eg andaði að
mér. Þarna hafði okkur yfirsést, þessi óþverra Papúa-kvikindi!