Eimreiðin - 01.01.1918, Blaðsíða 83

Eimreiðin]
f LÍFI OG DAUÐA
83
Báðir tveir voru lausagosar, er rekist höfðu hver
á annan af tilviljun í ókunnu bygðarlagi. pað varð Ijóst,
að vinátta þeirra, sem alin var i áflogum og staðfest í
ölvímu, fékk staðist limskulegar árásir timburmannanna.
þeir urðu ásáttir um, að ekkert lægi á að halda lengra,
og að þeir gætu vel tekið á sig náðir um stund, þar sem
þeir væru komnir — minsta kosti þangað til þeir fengju
áttað sig á, hvar þeir væru brotnir og hverra ráða skyldi
leitað, til að bæta meiðslin. þetta var líka snemma vors
og síðasta sumarkaupið var enn ekki gengið til þurðar,
og gætu þeir því fyrst um sinn horft gegn komandi tíð með
öruggu geði.
Húsnæðið i litla kauptúninu fanst þeim vera, eftir at-
vikum, full viðunandi. þeir höfðu mjög kyrt um sig,
urðu einkar samrýndir, og keptust við að verða hvor
öðrum fremri í afskaplegum lygum. Tveim þremur vik-
um eftir að orustan hafði farið fram, gátu þeir sýnt, svo
að ekki varð um vilst, að þeir væru heihr orðnir, með
því „að fara í eina litla bröndótta“ í allri vinsemd. Hvor-
ugum var mjög um það gefið, að úr því yrðu aftur al-
varleg áflog. Auk þessa voru þeir nú orðnir vinir, og með
því að enn var dálítið eftir í buddunni, þótti þeim enn
engin ástæða til að halda lengra fyrst um sinn. peir undu
vel félagsskapnum, spiluðu á spil, höfðu hvor af öðrum
eftir megni og með nokkurnveginn svipuðum árangri,
og drukku brennivín með, svona i hófi. pað voru dýrð-
legir tímar.
pegar síðustu aurarnir voru þrotnir, höfðust þeir við
áfram á sama stað, meðan lánstraustið og trúgirni veit-
endanna bilaði ekki. peir komust að þeirri niðurstöðu,
að þeir gætu alveg eins spilað um upphæðir á pappírnum,
og um reiðu peninga. pað hafði jafnvel sína kosti. Með
þvi móti höfðu þeir óbundnari hendur, og nú voru það
engar smáræðis-upphæðir, er valt á, þegar smápening-
arnir voru þrotnir. Tap og ágóði eftir einn einasta dag
gat numið þúsundum. peir höfðu á svipstundu hafið sig'
yfir allan smáborgaraskap. Og sálir þeirra fyltust dýrlegri
6*