Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Page 12

á firðina og veiddu fiskinn á lóðum frá smá-
bátum, en línurnar lögðu þeir á mið landsmanna
og sömuleiðis renndu þeir færum sínum frá
skipunum sjálfum, þar sem þeir ráku sig á
fiskigöngur innf jarðar.
Samkvæmt bænaskrá Austfirðinga, bar Eirík-
ur Kúld, þingmaður Barðstrendinga, fram við-
aukatillögu á Alþingi 1875 við tilskipun 12. fbr.
1872 þess efnis, að enginn, sem ekki væri bú-
settur á Islandi, mætti veiða fisk í íslenzkri land-
iielgi að viðlögðum sektum samkv. tilskipuninni
frá 1872.
Nefnd var kosin í málið og komst að þeirri
niðurstöðu, að þar sem um „samþegna“ væri
að ræða, yrði ekki hægt að banna Færeyingum
veiði í íslenzkri landhelgi. Tveim árum síðar
var gerð tilraun til þess, með frumvarpi, sem
Alþingi samþykkti, að hindra eða draga úr veiði
Færeyinga í landhelgi, með því að leggja 4 kr.
gjald á hverja smálest skipa, sem veiðina stund-
uðu, en frumvarpið hlaut ekki staðfestingu.
í sumar sem leið var mér tjáð, að færeysk
fiskiskip hefðu seinni hluta sumars legið á skaki
í landhelgi fyrir Norðurlandi og landhelgisgæzl-
an ekkert skipt sér af því.
Þá hefur Björn Guðmundsson, bæjarfulltrúi
í Vestmannaeyjum, skrifað fyrir nokkru í Morg-
unblaðið stutta lýsingu af atferli útlendra fiski-
skipa við Vestmannaeyjar. Segir svo um Færey-
inga:
„Þá hafa færeyzkir dragnótabátar, sem
stunjda hér mikið veiðar, það þannig, að þeir
liggja alveg á landhelgislínunni, en kasta vaðn-
um frá landhelgismörkum og að landi.
Flestir þessir bátar eru allstórir og hafa
þetta 12—14 togrúllur á borð og þegar hver
rúlla er 120 faðmar, ná þeir auðveldlega inn á
beztu fiskisvæðin.
Á þennan hátt eru beztu miðin skafin upp
af útlendingum, og það svo gjörsamlega, að
bátar héðan úr landi, sem fyrir nokkrum árum
sóttu með góðum árangri á þessi mið, eru nú
alveg að hætta því“.
Hér er svipuð saga og með Norðmennina.
Færeyingar, sem fengið hafa árum saman að
fiska í íslenzkri landhelgi, geta ekki skilið hvers
vegna þeir eiga nú að hætta því og vilja ekki
hætta, m. a. í trausti þess, að landhelgisgæzlan
láti þá óáreitta, eða veiti þeim ekki eftirtekt.
Finnar og Rússar.
Á síðustu tveim sumi'um hafa bæði Finnar
og Rússar sent leiðangra til síldveiða fyrir Norð-
urlandi. Mun Finnum hafa gengið allvel í fyrra-
sumar, en Rússar, sem komu ekki fyrr en á
þessu ári, munu ekki hafa farið hlaðnir heim,
Grímur Thomsen:
Eiríkur formaður
/ Grindavík, í Selvog’, undir Drongum
og annarsta'ðar víða hef ég róið,
þó á söltu hafi löðri löngum
legið, skröltir cnn ]>á gamla hróið.
Við mig hefur alda grá og glettin
gnauðað haust og vor með ýmsu móti,
svo ef kann að þykja karlinn grettinn,
kemur það af ygldu sjávarróti.
Dimmraddaður, stúlkur, er ég orðinn
af að hrópa gegnum rolcið hvassa.
Þegar skellur hrim á þóttuborðin,
þá má kannske læra’ að fara’ í bassa.
Nú er hvergi eg með nýtum talinn,
nísta verkir þrekað hold og lúið;
fyrrum drengur einn, þó væri valinn,
varla myndi á karlinn hafa snúið.
Sagt er að mér þyki sopinn góður,
satt er það og skal ei málið verja;
þyrstir hvern er þungan sækir róður,
og þungt er útnyrðinga lífs að herja.
en hér er um stórveldi að ræða, sem virðist
ekkert til spara, að færa út kvíarnar, og má
búast við mikilli ágengni úr aústurátt, einnig
í hafinu kringum ísland, ef að líkum lætur.
Af því, sem hér að framan hefur verið sagt
í ritgerð þessari, um fiskveiðar útlendinga við
íslahd, bæði að fornu og nýju, er ljóst, að í
röskar 5 alldir hafa þeir siglt skipum sínum á
hin íslenzku fiskimið, flutt þaðan á ári hverju
og flytja geysilegt vörumagn og láta ekkert
fyrir. Þvert á móti. Þeir liafa hertekið hluta
af okkar landhelgi, lagt undir sig mörg okkar
gömlu fiskimið og keppa við olckur ekki einung-
is um aflann, heldur og um sölu aflans.
Og hvernig erum við svo undir það búnir að
mæta þessum ágangi og bera hærri hlut í hild-
arleiknum um öflun og sölu sjávarafurðanna?
Framhald.
3Q4
VÍ K I N □ U R