Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Síða 13

Sagan er ekki sérlega falleg
— en raunsæ.
Englandsferð Kobba
Eftir Vestmann.
1.
Kobbi gat ekki sofnað. Á morgun átti draum-
urinn að rætast. — Hinn langþráði draumur,
að sigla. Ekki til Færeyja eða Danmerkur, einsj
og Beggi. Nei, til Englands. Það var miklu,
fínna.
Skrambi var nú Láki sniðugur, að útvegaj
honum far með togaranum, sem hann var há-
seti á, og ekki nóg með það, farið kostaði vístj
ekki fimm aura. Ja, hann Láki, það var nú karl
í krapinu, þekkti víst allt og alla þarna úti í
Englandi, eftir öll þau skipti, sem hann var bú-
inn að fara þangað.
Bai'a ég verði nú ekki sjóveikur, hugsaði
Kobbi. Vel gekk að fá fríið hjá yfirsmiðnum.
Sagðist hann mega til að gefa honum frí fyrst
svona sérstaklega stóð á. „Annars er ég nú1
ekki vanur að gefa lærlingum á öðru ári svoná
aukafrí“, sagði hann. En hann gerði það samt.
Húsið, sem þeir voru að steypa upp, var alveg1
að klárast, svo það stóð ákjósánlega á. — Þú,
kaupir kannski eina silkisokka handa kei’ling-
unni minni, ef þú rekst á þá þarna úti, bætti
hann við. — Já, hugsaði Kobbi, það væri nú
annaðhvoi’t.
Kobbi bylti sér í rúrninu. Svefninn vildi elcki
koma. Togarinn kemur klukkan 9 í fyrramálið
og fer víst strax aftur. Þeir voru ekki að slóra í
höfninni, þessir togarar. Það gerði svo semj
ekki mikið til, þó svefninn yrði lítill í nótt. Þá
svaf maður þeim mun betur, er um borð vaiy
komið. Verst hvað ferðin tæki langan tíma, 4
eða kannski 5 daga, og eiga að líða sjóveikis-
kvalir allan tímann, og stoppa svo kannski að-
eins einn sólarhi’ing. En hvað um það, sá sólai’-
hringur skyldi verða notaður á réttan hátt, —j
skoða sig um og verzla.---:----
Togarinn öslaði út Faxaflóa, í landvari við
Reykjanesskaga. Suðaustan strekkingur spáði
engu góðu um veðrið sunnan Reykjaness. Kobbi
var hinn brattasti, stóð hjá Láka kunningja sín-
um, sem átti vörð í brúnni, ásamt nokkrum fé-
lögum sínum. Allir voru þeir í bezta skapi, eftix’j
velheppnaða veiðifei’ð, og Kobba þótti mjög1
VÍKIN □ U R
gaman — fyrst, en þegar kom í „Hullið“ og úrj
landvari, fór gamanið að grána. Kobbi hafði
aldrei séð annað eins. Skipið lyftist hátt upp á
bi-atta bárukambana, datt svo niður í öldudal-
inn, titrandi stafna á milli, lagðist síðan á
hliðina, en sjórinn ruddist yfir boi'ðstokkinn
eins og foss. Skipstjórinn kom upp úr hei’bergi
sínu og hringdi á „stopp“ í vélsímann á meðan
skipið rétti sig við, en síðan á fulla ferð aftur.
Kobba var farið að líða voðalega illa, hann
var bæði fárveikur og hræddur. — Voru menn-
irnir hringlandi vitlausir, ætluðu þeir að sökkva
skipinu? Þetta var manndrápsveður. Það vai'
enginn efi. Því sneru þeir ekki í höfn aftur og
biðu betra veðurs? Af hverju sendi loftskeyta-
jnaðurinn ekki út S.O.S.?
2.
— Láki minn. Kobbi var veikx-óma. — Held-
urðu ekki, að skipstjórinn fáist til að setja mig
á land í Vestmannaeyjum?
— Setja þig á land í Vestmannaeyjum? Nei,
Kobbi minn. Það er af og frá, slíkt er aldrei
gei't. Auk þess ei'um við komnir fram hjá Eyj-
um. Annars þætti mér gaman að sjá framan í
gamla manninn, ef ég færi fram á slíkt við
hann! ha, ha! Og Láki hló við tilhugsunina. Ég
myndi segja: — Herra skipstjóri, vegna þess
að Kobbi á brýnt ei’indi til Eyja þá eru það
eindregin ... ha, ha, ha! Og Lák-i komst ekki
lengi’a.
— Heyrðu, Kobbi minn, í’eyndu nú að hi’essa
þig upp og boi'ðaðu; þetta er indælis kjötsúpa.
Láki stóð við kojuna hjá Kobba og rétti honurn
könnu. Kobbi lagðist fram á kojustokkinn og
kúgaðist, er hann heyrði mat nefndan. En mag-
inn var löngu tómur. Svitinn draup af honum
og andlitið þrútnaði af áreynslunni.
— Nefndu ekki mat, stundi hann. — Gefðu
mér vatn, vatn.
— Ekki meira vatn, Kobbi minn. Það þýðir
ekkei’t, kemur strax upp úr þér aftur. Þú ert
búinn að fá krampa í magann, lagsi. Snúðu þér
nú upp og reyndu að sofna.
305