Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Síða 16

fingralangi frá kvöldinu áður, með tvo rjúkandi
tebolla.
— Ekki er þér alls varnað, sagði Láki og
sötraði teið.
Maðurinn leit með vanþóknun á gólfið, ení
anzaði Láka engu, sem var að reyna að gera
honum skiljanlegt, að þeir vildu komast út. Síð-
an gekk hann þegjandi út, en kom þó að vörmu
spori aftur með vatnsfötu og klút, benti á gólf-
ið, fór og lokaði.
— Sá er andstuttur, varð Láka að orði. —
Eftir öllum sólarmerkjum að dæma, er víst
meiningin að við þvoum þetta pestarbæli. Ég
geri ekki ráð fyrir að okkur verði hleypt út
fyrr en þessu er lokið.
Láki skvetti vatni á gólfið, nuddaði tuskunnii
einu sinni yfir það, fleygði henni síðan í fötuna.
— Það skal ekki verða of vel gert, muldr-
aði hann.
Kobbi svaraði þessu engu, en sötraði teið sitt.
— Hvenær heldurðu að skipið fari, Láki?
spurði Kobbi. Honum var nú orðið ljóst, að lít-
ið yrði af verzlun eða skemmtun í þessari
óheillaferð.
— Fari? hváði Láki. — Það fer ekki fyrr en,
við komum um borð. Karlinn fer varlega í það,
að fara á undan mér, sagði Láki borginmann-
lega. — Ekkert byrjar fyrr en ég kem, sagði,
maðurinn, sem átti að hengja, bætti hann við.
Klukkan var orðin ellefu þegar hurðin opnað-i
ist á ný. Sá þöguli benti þeim á að fylgja sér.
Þegar fram fyrir kom, var þeim afhent það,
sem tekið var af þeim kvöldið áður. Síðan eltu
þeir „málleysingjann", eins og Láki kallaði
hann, eftir nokkrum göngum og stigum, og var
þeim síðan vísað inn í stóran sal. Þar tók á
móti þeim ungur maður með hornspangargler-
augu, sem vísaði þeim vingjarnlega til sætis á
trébekk við einn vegginn.
Kobbi leit í kring um sig. Salurinn var stór
og hátt undir loft. Við gluggann var stórt borð.
Við það sat ungi maðurinn með gleraugun og
annar maður miðaldra. Þeir voru báðir að lesa
morgunblöðin. Meðfram þremur veggjunum var
fastur trébekkur óslitinn, nema þar sem dyrriar
voru. Á bekknum sátu milli 20 og 30 manns.
Mjög var það sundurleitt fólk: Gráhærðar kerl-
ingar, rytjulegar stelpur, nokkrir karlmenn á
öllum aldri. Sumir karlmannanna voru áberandi
drukknir, aðrir skjálfandi á beinunum. Innan
um voru nokkrir vel klæddir menn, sem ekki
virtust eiga neitt sameiginlegt með hinu fólk-
inu. —
— Það er laglegur selskapur, sem við erum
komnir í, sagði Kobbi.
— Selskapur, anzaði Láki og leit í kring um
sig. — Blessaður vertu, þetta er allt saman
sómafólk. Mér lízt verst á þessa dela við borð-
ið, það eru reglulegar glæpamannatýpur. —
Hurðinni var hrundið upp og inn skálmaði
stór og myndarlegur maður með skjalatöskul
undir hendinni. Á eftir honum komu 4 lög-
regluþjónar. Maðuririn bauð góðan daginn og
settist hjá hinum við borðið og réttarhöldin
byrjuðu.
Sakborningar voru leiddir að borðinu hver af
öðrum. I hvert skipti stóð einn af lögregluþjón-
unum upp og gaf skýrslu. Sumir af föngunum'
rrfu stólpakjaft, aðrir jánkuðu öllu með auð-
mýkt.
Loks voru félagarnir Láki og Kobbi leiddir
að borðinu. Lögregluþjónninn, sem tók þá um/
kvöldið, stóð upp og gaf stutta skýrslu. Maður-
inn með skjalatöskuna brosti. Félagarnir skildu
lítið af því, sem hann sagði, nema þegar hann
spurði um nöfn þeirra og skipsnafnið.
— One pound each!
Þeir greiddu sektina þegjandi. Síðan fylgdi
ungi maðurinn með gleraugun þeim til dyra,
hristi fingurinn framan í þá og sagði brosandi;
— Don’t make water on the street, go to the!
lavatory next time, and don’t forget!
,Um leið ýtti hann þeim út um dyrnar.
— Haltu kjafti! sagði Láki. En svarið var:
— Good morning, boys.
Þegar félagarnir komu um borð, var allt svo
að segja tilbúið til heimferðar. Hásetarnir, með
stýrimanninn í fararbroddi, voru að ganga frá!
síðustu lestaropunum. Hafnsögumaðurinn stóð
í brúnni, albúinn til að sigla skipinu út.
Kobbi skammaðist sín niður fyrir allar hell-
ur, en Láki var hinn brattasti.
— Gúdd mornin’, boys, sagði hann um leið
og hann stökk niður á þilfarið.
Stýrimaðurinn sneri sér að honum:
— Það var gott að þið komuð. Ég ætlaði að
fara að segja karlinum frá fjarveru ykkar, eða
senda á lögreglustöðina til að láta leita að
ykkur.
— Ha, lögregluna, hváði Láki. Ég býst nú
við, að henni hefði gengið illa að finna okkur,
Siggi minn. Við hittum nefnilega svo skolli lag-
legar stúlkur í gærkvöldi, þú skilur. Og Láki
deplaði augunum.
— Það er svo sem auðvitað, anzaði Siggi.
— Verst er, að þú ert að draga saklausan pilt-
inn út í svínaríið.
Kobba blöskraði ósvífnin í Láka og var hann
þó hættur að verða hissa á öllu úr þeirri átt.
5.
Togarinn öslaði norður Norðursjó og í gegn-
VÍKINBUR
3oa