Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Qupperneq 19

Mark Twain
Hið mikla. íranska einvígi
Jafnskjótt og ég frétti um hina heiftarlegu
missætt milli monsjör Gambetta og monsjört
Fourtou, í Franska félaginu, vissi ég að til al-
varlegra atburða myndi koma. Ég vissi þettal
vegna þess, að langur persónulegur vinskapun
við m. Gambetta, hafði leitt í ljós hina áköfu
ósáttfýsi mannsins. — Ég vissi, að ógurlegur,
hefndarþorsti myndi gagntaka hann út í yztu
endamörk hans umfangsmikla líkama.
Ég beið því ekki eftir boðum frá honum,
heldur flýtti mér á fund hans. Eins og ég bjóst
við, hitti ég hinn góða mann yfirkominn af nið-
urbældri, franskri rósemi. Hann æddi fram og
aftur um gólfið milli brotanna af húsgögnum
sínum, muldrandi samanhangandi blótsyrði:
milli gervitannanna. Stanzaði öðru hvoru til aðl
leggja frá sér hárreitur í hrúguna, sem komini
var á borðið.
Hann lagði handlegginn um háls mér, beygði
mig áfram yfir ístruna, að brjósti sínu, kysstí
mig á báða vanga og þrýsti mér að sér, fjórum,
eða fimm sinnum, setti mig síðan í sinn eigin
Ihægindastól.
Þegar ég hafði náð mér, fórum við að ræða,
málið. Ég sagðist búast við, að hann óskaðii
eftir að ég yrði einvígisvottur hans.
„Auðvitað“, sagði hann.
Ég sagði þá, að ég yrði að koma fram undir
frönsku nafni, til að komast hjá ámæli landa
minna, í því tilfelli að einvígið leiddi til dauða.
Það fór hrollur um hann, sennilega við tilhugs-
unina um, að einvígi voru ekki í heiðri í Amer-
íku. Hann samþykkti þessa beiðni. Þetta varði
svo til þess, að blöðin gátu þess, að einvígis-
vottur m. Gambetta myndi verða franskur. ■
Fyrst skrifuðum við erfðaskrá hans. Ég
krafðist þess, og varð ekki þokað. Ég sagðistj
aldrei hafa vitað, að maður með fullu viti gengi
til einvígis án þess fyrst að gera erfðaskrá.
Hann sagðist aldrei hafa vitað, að maður með1
fullu viti gerði slíkt. Þegar hann hafði gert
erfðaskrána, vildi hann fara að velja sín „síð-
ustu orð“. Hann óskaði álits míns á eftirfar-
andi, sem „síðustu yfirlýsingu“ :
„Ég dey fyrir guð minn, fyrir land mitt,
fyrir málfrelsi, fyrir framþróunina, fyrir al->
heimsbræðralag manna“.
Ég var þessu mótfallinn. Þetta útheimti lang-
dreginn dauðdaga. Þetta var ágæt ræða fyrir
aðframkominn brjóstveikissjúkling, en hentaðf
ekki hraðanum á velli heiðursins. Við veltum!
fyrir okkur ýmsum bráðadauða yfirlýsingum,
og loks fékk ég hann til að stytta þetta niður í:
„Ég dey, svo Frakkland megi lifa!“
Næsta mál á dagskrá var að velja vopnin.
Húsbóndi minn sagði, að sér liði hálfilla og fæli!
mér þetta, svo og allan annan undirbúning. Ég
skrifaði því eftirfarandi orðsendingu, og fór
sjálfur með hana til vinar m. Fourtous:
„Herra. — M. Gambetta tekur einvígis-
áskorun m. Fourtous, og gefur mér fullt um-
boð til: Að stinga upp á Plessis Piquet, sem
mótstað. Að tírninn sé sólarupprás í fyrra-
málið. Að vopnin séu axir.
Yðar með virðingu,
Mark Twain“.
Vinur m. Fourtous las orðsendinguna og fór
um hann skjálfti. Síðan sneri hann sér að méú
og sagði í ströngum umvöndunartón:
„Hafið þér gert yður ljóst, herra minn, hverj-
ar yrðu óhjákvæmilegar afleiðingar slíks móts?“
„Tja, hverjar myndu þær svo sem verða?“
„Blóðsúthellingar!“
„Því býst ég við“, svaraði ég. „En hverju
höfðuð þér gert ráð fyrir að úthellt yrði, ef mér
leyfist að spyrja?“
Þarna skákaði ég honum. Hann sá, að hann
hafði hlaupið á sig og flýtti sér að útskýra, og
sagðist hafa sagt þetta í gríni, og bætti við, að
honum og húsbónda hans myndu falla axir vel.
Já, jafnvel kjósa þær helzt. En slíkt færi í bága,
við franskar reglur, svo ég yrði að koma með
aðrar tillögur.
Ég stakk upp á rifflum, tvíhleyptum hagla-
byssum og skammbyssum. En að öllu þessu for-
köstuðu, hugsaði ég mig lengi um og sagði
síðan:
„Jæja, ég gefst upp. Kannski þér vilduð
VIKINEUR
311