Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Side 25

„Svipur hennar minnti á Ijónynju, sem sér maka sinn drepinn..
disknum. Hann sat líkt og tilbúinn að taka undir
sig stökk, með fulla brennivínsflösku fyrir fram-
an sig, og hafði ekki augun af Olgu Larsen.
Hann, sem var vanur að vera sígasprandi um
afrek sín, fleygjandi hnútum í allt og alla, eink-
um liðsforingjana, — hann sat í kvöld þögull,
sagði ekki orð, bara drakk og drakk og hélt
áfram að drekka og stara á senorítuna . . . .
ekki eins og karlmaður horfir á laglega stúlku,
en eins og maður, sem horfist í augu við snák
— dáleiddur. Hún horfði einnig á hann, en ekki
eins oft. Hún hafði nógu öðru að sinna. Einu
sinni brosti hún. Lopez sá það, varð þungbúinn
og togaði í yfirskeggið, en sagði ekkert.
Það eru mjög fáar konur í Santa Luis. Lar-
sen hafði áreiðanlega ekki talað við Olgú um
Lopez, en rétt stungið upp á því við hann, að
þau tækju saman, — talað um það eins og hver
önnur kaup, án þess að hirða um tilfinningar
Olgu.
Það varð þröng í barnum. Liðsforingjarnir
og þeir fáu borgarar, sem þarna voru, tóku að
gerast hávaðasamir, eftir að hafa gætt sér á
víni Larsens, og þegar leið á kvöldið fóru menn
að hvíslast á milli borðanna: — Hver fjandinn
gengur að fílaskyttunni í dag? Allir höfðu veitt
því athygli, að hann þrástarði út í loftið og
hellti í sig brennivíni, án þess að mæla orð frá
vörum.
Doyle hafði enn ekki yrt á Olgu. Hún var
kannski að bíða eftir því að hann kæmi að borð-
inu og segði eitthvað, því það var óþolandi að
finna starað svona á sig; en Doyle háði harða
baráttu við sjálfan sig; hann barðist gegn hvöt-
um sínum af öllum ofurmætti sjálfselsku sinnar,
og hann vissi, að ef hann gengi að borðinu, var
hann glataður.
Þegar hann loks gekk að borðinu, var það ckki
til að tala við Olgu. Hún hafði brugðið sér fram
í eldhúsið. Doyle þurfti að fá nýja flösku, og
V I K I N G U R
317