Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Qupperneq 41

Flakið
\
SMÁSAGA EFTIR VICENTE BLASCO IBANEZ
Strandlengjan við Torresalina, þar sem
fjöldi báta hafði uppsátur, var samkomustaður
sjómanna í plássinu. Unglingarnir flatmöguðu
í skugganum undir bátunum og spiluðu á spil,
og gömlu sævíkingarnir reyktu krítarpípur sín-
ar, sem þeir höfðu haft með sér heim frá Al-
gier, röbbuðu um aflabrögðin, eða þá gömlu,
góðu daga, þegar siglt var til Gibraltar og vest-
urstrandar Afríku, áður en nokkrum hafði dott-
ið í hug að setja á stofn þessa fjárans tóbaks-
einkasölu.
Nokkrir léttir blá- og hvítmálaðir bátar með
fínlega sveigðum siglutrjám, lágu niðri í flæð-
armálinu, þar sem öldurnar féllu að ströndinni,
og dreifðu sér eins og kvikasilfur yfir sandinn,
svo það glitraði á hann eins og kristal. Handan
bátanna lágu tjargaðir dragnótabátar og biðu
vetrarvertíðarinnar, er þeir lögðu úr höfn hver
af öðrum og drógu langa trossu af netjum á
eftir sér. Loks voru þarna opin seglskip, sem
lágu uppi til viðgerðar. Menn voru önnum kafp-
ir við að tjarga byrðinga þeirra og búa þá
undir hina tilbreytingarlausu og erfiðu sigl-
ingu um Miðjarðarhafið, ýmist með salttil villi-
mannanna, eða ávexti frá Huertan til Algier.
En oftar sigldu þeir þó með melónur og jarð-
epli til „rauðálfanna" í Gibraltar, sem höfðu
þar hersetu.
Ströndin breytti árlega um svip. Að lokinni
viðgerð hófu opnu skúturnar siglingar sínar
aftur og fiskiskipin, sem nú höfðu verið búin
nauðsynlegum veiðafærum, héldu aftur til hafs,
Eftir lá aðeins hálfónýtur bátur, ráar- og reiða-
laus, grafinn djúpt í sandinn, einmana og yfir-
gefinn og án annars félagsskapar en riddara-
liðsskyttunnar, sem leitaði skuggans undir kinn-
ungi hans.
Málningin var sviðin og flögnuð af sólbrun-
anum, byrðingurinn var sprunginn af þurrki,
og þilfarið var kafið í sandi, sem vindurinn
hafði feykt upp í bátinn. En allt byggingarlag
hans, mj úklega sveigð borðin og rennilegt stefn-
ið, gáfu til kynna, að þessi bátur væri léttur og
hraðsigldur, ætlaður til glæfraferða um sollin
höf. Það hvíldi yfir honum raunalegur blæn
frækilegs gunnfáks, er hnígur, gamall og mædd-
ur, í sandinn á nautaatsvellinum.
Báturinn átti sér ekkert nafn. Skuturinn var
sléttmálaður, og hvorugu megin á bógunum sást
móta fyrir kennimarki eða númeri. Hann var
óþekkt flak, sem myndi grotna niður milli hinna
stoltu farkosta, er báru áberandi nöfn — svip-
að og sumt fólk deyr, án þess leyndardómshul-
unni sé svipt af lífi þess.
En þetta skip var í rauninni ekki nafnlaust.
Allir íbúarnir í Torressalina þekktu það og
ræddu aldrei um það nema brosandi og meði
strákslegan glampa í augum, eins og það minnti
þá á eitthvað, sem fékk þeim illigirnislegrar
gleði.
Morgunn einn, er ég sat í skugganum af báts-
flakinu, og horfði út yfir sjóinn, er ólgaði undir
sólarbrunanum, dimmblár, með glitrandi ljós-
fleygum, líkt og sumarnæturhiminninn, þuldi
gamall skútukarl mér sögu bátsins.
— Áttæringurinn sá arna er „Eldibrandur-
inn“,“ sagði hann og strauk ástúðlega um
hrjúfan og sprunginn byrðinginn, ,,og enginn
bátur milli Alicenta og Kartagena hefur getið
sér meiri frægð fyrir svaðilfarir sínar en hann.
Heilaga jómfrú, hvílík ógrynni fjár hefur
þessi bátur innbyrt um dagana og komið í veltu!
Hann hefur siglt að minnsta kosti tuttugu sinn-
um frá Oran og hingað og alltaf með fulla lest
af stykkjavöru".
Mig furðaði dálítið á þessu sérkennilega
nafni, „Eldibrandur", og karlinn, sem varð þess
áskynja, hélt áfram í fræðslutón:
— Það er auknefni, herra minn. Við höfum
öll eitthvert viðurnefni, bæði menn og bátar.
Presturinn mætti vel halda betur í latínuna
sína, því í rauninni erum það við, sem skírum
börnin. Ég heiti Filippus. En ef þér skylduð
einhvern tíma eiga erindi við mig, þá er yður
bezt að spyrja eftir Kastelar (þekktur, spænsk-.
ur ráðherra og stjórnmálamaður)', því undir því
nafni geng ég hér. Það er þannig til komið, að
ég hef gaman af að tala við fínt fólk, og auk
V I K I N G U R
333