Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Síða 43

um sem við heyrðum ekki til hans og hömuð-
umst við vinnuna. — Á tæpum tíu mínútum
greiddum við úr stögunum, festum seglið við
mastrið og reistum það.
Skipstjórinn breytti um stefnu. Úti á opnu
hafi var tilgangslaust að reyna að snúa af sér
gufuskip, sem skaut að okkur fallbyssukúlumw
Við urðum að leita lands og gefa.okkur Guði á
vald.
Við vorum staddir beint út af Torresalína,
þar sem við áttum allir heimili, og við gátum
því treyst á hjálp vina okkar.
Þegar fallbyssubáturinn sá, að við stefndum,
til lands, hætti hann að skjóta. Þeir héldu víst,
að við kæmumst ekki undan, og hirtu ekki umj
að herða á dallinum.
Fólkið var ekki lengi að koma auga á okkur
frá ströndinni. Sú frétt flaug eins og leiftur
um bæinn, að Eldibrandurinn væri að koma,
með fallbyssubát í kjölfarinu.
En nú skuluð þér heyra hvernig fór. Það varði
bylting! Helmingur íbúanna voru skyldmenni
okkar, og hinn helmingurinn hafði áhuga á við-
skiptunum við okkur. Ströndin varð svört af
fólki. Menn, konur og börn fylgdust með okk-
ur með augunum og ráku upp gleðióp þegan
þau sáu, hvernig Eldibrandurinn lengdi bilið á
milli sín og fallbyssubátsins, með því að heyta
ítrustu krafta, unz við vorum hálftíma siglingú
á undan.
Jafnvel Alkalden var í flæðarmálinu, reiðu-
búinn að leggja fram alla krafta sína til hjálp^
ar. —
Riddaraliðsskytturnar héldu sig í hæfilegri
fjarlægð. Þær búa mitt á meðal okkar, líkt og
þær séu í tengdum við okkur. Þíer skildu straxi
hvað í húfi var og vildu ekki steypa okkur í
glötun, fátækum vesalingunum.
— Nú hleypum við skipinu á land, drengir!
hrópaði skipstjórinn. — Við eigum ekki um
annað að velja. Aðalatriðið er að bjarga áhöfn-
V I K I N G U R
335