Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Page 49

Smásaga
eftir
Conrad
Ruud
Tvö samstillt hjörtu
Þau héldust í hendur líkt og' börn og- hlupu, rauð og
móð, gegnum skógarkjarrið bak við kir.kjuna, ær af
gieði í júnísólskininu, sem leiftraði milli trjágreinanna.
En allt í einu sleit hún sig lausa og þaut fram fyrir
hann í léttum, flögrandi sumarkjólnum. Hann stakk
við fótum, líkt og hann væri að átta sig á því, hvaða
leikbrellum hún hefði fundið upp á. En svo þaut hann
aftur af stað og hljóp á eftir henni upp gilskorning,
sem var þakinn burknum og lágvöxnu kjarri. Hann sá
henni bi'egða fyrir í svip. Svo hvarf grannur og mjúk-
ur líkami hennar bak við laufþykknið. Hann hljóp fram
og aftur um kjarrfléttinginn, dálítið móður, en hlæj-
andi, svo að sást í stórar og sterklegar tennur lians,
og bar fyrir sig henduniar til að vera viðbúinn að grípa
hana.
En hún var týnd. Hann rétti úr sér og litaðist um
hissa'— en átti þó von á því að heyra æskuléttan hlátur
hennar frá einhverjum felustað þar í grenndinni. Hann
hlustaði og blés mæðinni í skjálfandi sumarþeynum.
Þreklegur piltur, kannski helzt til gildvaxinn, en með
fallegt höfuðlag og ljóst hár, sólbrennda húð, djúp, at-
hugul augu og þrýstinn munn, sem oft var hálfopinn
— líkt og pilturinn væri að búa sig undir að hrópa
upp yfir sig.
Það ríkti hádegiskyrrð í þéttum skóginum. Hann
heyrði hjarta sitt berjast, líkt og það reyndi að slá
taktinn fyrir raddglöðum einsöngvurum trjátoppanna.
Hunangsfluga suðaði við fætur hans og flögraði frá
blómi til blóms.
Hann litaðist um aftur, gægðist bak við nokkra stein-
hnullunga og strauk hárið upp frá enninu. Hann var
sumarklæddur, í blárri skyrtu, sem var opin í hálsinn,
víðar, ljósar buxur og á strigaskóm.
— Fanney, hrópaði hann lágt, en með þunga — líkt
og þegar maður hrópar að næturlagi, og reynir að var-
ast að vekja óviðkomandi fólk — Fanney, hvar ertu?
Ekkert svar. Hann reikaði dáltið um og datt í hug,
að hún kynni að hafa hlaupið heim á prestssetrið. Hann
leit á úrið sitt. Klukkan var eitt. Svo settist hann á
stein.
Það var gott útsýni héðan yfir litla, kyrrláta fiski-
þorpið, sem lá þarna í dái og dreymdi um sína stoltu
fortíð, — og yfir hólmana og hafið, sem var spegil-
slétt, að undanteknum tveim svörtum rákum, tveim
bylgjum, sem mynduðu hvasst horn í kjölfari litla fjarð-
arbátsins, þar sem hann skreið inn fjörðinn. Yzt í firð-
inum lónaði flutningaskip, með reykháf, sem lá óvenju
aftarlega. Og handan við hólmana eygði hann nokkra
seglbáta. Þar voru víst fyrstu sumargestirnir á ferð-
inni, að undanskildri Fanney og sjálfum honum.
Reyndar fannst iionum iiann ekki geta talið sig til
sumargestanna. Hann var ættaður héðan. Fæddur hér
og uppalinn. Hvert nes og hver hólmi voru gamlir kunn-
ingjar frá æskuárum hans. En hann hafði verið í burtu
nokkur ár, og skotizt heim bara endrum og eins. Því
hanu var sjómaður. Nú var hann nýbúinn að Ijúka
prófi frá stýrimannaskólanum í Kristiansand og ætlaði
að eyða nokkrum frídögum heima; áður en hann færi
til Gautaborgar sem annar stýrimaður á gufuskipið
„Alcides" frá Osló. Hann átti eftir að vera tíu heila
daga heima hjá mömmu og pabba og hlaupa um heið-
ina og róa milli hólmanna með yndislegustu stúlkunni,
sem hann hafði séð á ævi sinni.
Þau kynntust af tilviljun um borð í hraðferjunni.
Því hann hafði aldrei séð hana áður. Hún sat í tága-
stól á þilfarinu og lét sem hún væri að lesa í bók, en
í rauninni var hún alltaf að gjóta til hans glettnisleg-
um augunum. Svo reið yfir vindhviða og feykti af henni
hattinum. Hann greip hann á lofti. Hlátur og þakkar-
orð. Svo fóru þau að spjalla saman og komust fljótt
að raun um, að þau ætluðu í sama þorpið. Þá er eins
og fólk verði dálítið nákomnara hvert öðru. Hann lán-
aði henni sjónaukann sinn, svo hún gæti horft á áætl-
unarflugvélina, sem þaut yfir siglutrén rétt £ þessu.
Jú, hún ætlaði að eyöa sumarfríinu hjá frænda sín-
um, nýja prestinum í fæðingarþorpinu hans. Fanney
Bille hét hún, og var dóttir verkfræðings fyrir vestan.
Fanney Bille. — Honum fannst það hljóta að vera
fegursta kvenmannsnafn í heimi.
Þau höfðu leikið sér þannig daglega síðan þau komu
í þorpið, siglt og veitt og reikað um skóginn. Hann var
ástfanginn og jafnframt dálítið kvíðinn. Hann renndi
grun í að eitthvað væri í vændum, eitthvað, sem mundi
binda enda á samvistir þeirra — og ef til vill gera
hann óhamingjusaman í þokkabót.
Hún talaði líka svo undarlega stundum. Hún átti von
á einhverjum, ungri stúlku eða manni úr hennar eigin
kunningjahópi. En það var eins og hann brysti kjark
til að spyrja hana. Hann treysti sér ekki til að mæta
því, sem hann bjóst við að fram mundi koma.
Auðvitað þurfti hann ekki að missa sjónar á henni
þótt aðrir væru í félagsskap liennar. En hann vissi
hvernig það var. Það yrði fólk annarrar tegundar, fólk
úr liennar heimi, — stórborgarfólk, kannski stúdentar,
sem undir öllum kringumstæðum mundu líta hann illu
auga, kannski hæðast að honum. Hann mundi ekki njóta
VÍKINGUR
341