Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Qupperneq 52

þar sem allir vélbátamir og litlu skemmtisnekkjurnar
lágu hlið við hlið.
— Halló, Eiríkur! kallaði ein þeirra, dökkhærð og
grannvaxin stúlka um tvítugt.
Eiríkur stóð álútur í skekktunni sinni með uppbrett-
ar ermar og var niðursokkinn í að fást við vélina í
bátnum. Hann rétti úr sér og brosti.
— Halló, kallaði hann um hæl, — komið þið um
borð, stelpur. Ég skal fara með ykkur einn hring í
kringum hólmana.
— Eigum við að koma líka? spurðu hinar og skríktu.
— Nei, við getum verið öruggar um það, sagði dökk-
hærða stúlkan ertnislega, — að Eiríkur á von á ann-
arri stúlku til að fara með sér.
■— Nei, alls ekki, Signý, sagði Eiríkur og roðnaði,
eins og hans var vandi. — Komið þið bara. Ég kem
rokknum í gang eftir andartak.
Stúlkan, sem hann kallaði Signýju, rak út úr sér
tunguna til marks um, að hún tryði honum ekki meira
en svo. Það átti að merkja, að hún vissi um síðasta
ástarævintýri hans, en að liún tæki sér það ekki nærri.
Því þau voru gamlir vinir. Hún var dóttir hafnar-
stjórans og hafði foryztu fyrir þeim blómarósum þorps-
ins, sem ekki heyrðu til þeirri fjandsamlegu klikku, sem
fylkti sér kringum dætur þorpslæknisins, sem voru
fæddar í Osló.
— Jæja, sagði hún stríðnislega, — er þá nýja hjarta-
gullið upptekið í dag? Þá erum við víst nógu góðar
handa þér!
Eintómt grín. Nú jæja. En Eiríki geðjaðist ekki að
þessu. Einmitt þess vegna. Hann iðraði þess, hvað hann
hafði umgengist Signýju lítið síðan hann kom heim.
Áður hafði hún oft búið í huga hans í sambandi við
hina rómantísku drauma um gullinn einbaug á baug-
fingri hægri handar.
Hann flýtti sér að þurrka af höndunum og hljóp á
land. Svo tók hann undir arminn á Signýju og annai'ri
stallsystur hennar og leiddi þær blaðrandi fram sól-
glitrandi bryggjuna. Hann vildi notfæra sér þetta tæki-
færi — til að snúa þessum heimskulegu ástardraum-
um sínum upp í grín. Eiríkur var nefnilega heilbrigður
og skynugur piltur. En sálfræðingur var hann ekki.
Allra sízt, hvað honum sjálfum viðvék. ,
Farþegabáturinn hafði blásið fyrir utan hólmana og
seig hægt til lands með dálitla slagsíðu, því farþega-
hópurinn hafði allur þyrpzt öðru megin á þilfarið. Hann
rann að bryggjunni líkt og hífaður skútukarl með húf-
una úti í öðrum vanganum.
Signý hnippti í Eirík. Hann sneri sér þangað, sem
hún benti með höfðinu — grafalvarleg og með hátíða-
svip. Þarna kom Fanney í rauðum sumarkjól og með
barðastóran stráhatt. Hún var í fylgd með frænda sín-
um, nýja prestinum, sem kom beint frá hámessunni.
Þau úttu sýnilega von á gestum með skipinu. Jú, nú
sá liann að hún veifaði hönzkunum sínum í ákafa til
einhvers um borð. Eiríki fannst kverkarnar herpast
saman.
Hann hafði reyndar aldrei séð Fanneyju svona fall-
ega, svona fyrirmannlega búna og svona kvenlega í
hreyfingum. Hún hafði hingað til klæðst slitfötum,
stuttum, ódýrum kjólum, leggjavíðum síðbuxum, líkt
og enskur sjóliði, eða þá stuttbuxum, sem þá voru að
komast í tízku. Nú fyrst sá hann hana sem „dömu“.
Hingað til hafði hún verið félagi hans og leiksystir.
Meðan verið var að binda landfestarnar leit hún
þangað sem Eiríkur stóð, horfði í augu hans og kink-
aði kolli lítið eitt. Hún brosti ekki. Hins vegar sýndist
Eiríki dökkur skuggi hvíla undir brúnum hennar, botn-
laust hyldýpi, leyndrar sorgar. — Og honum glæddist
ný von. Blaðrið í Signýju og stöllum hennar fannst
honum láta illa í eyrum, og bryggjan og þröngin af
farþegum, ferðatöskum og fólki, sem var að taka á
móti kunningjum sínum, kveðjurnar og hrópin, allt rann
þetta saman í einn graut í heila hans.
Þegar hann leit upp aftur og renndi augunum til
liennar, stóð hún hjá frænda sínum og ungum, ljós-
hærðum manni í rykfrakka og með gula hanzka. Hann
var nýkominn í land með tvær ferðatöskur. Þau léku
á als oddi. Hún hló viðstöðulaust og hallaði sér að
unga manninum með öllum teiknum innilegrar vináttu
og rótgróinnar ástúðar. Burðarkarl tók við ferðatösk-
unum og þau gengu öll þrjú hægt upp frá bryggjunni.
Fanney og ungi maðurinn leiddust og voru niðursokk-
in í fjörlegar samræður.
Honum, Eiríki, virtist hún hafa gleymt.
Honum sýndist ungi maðurinn brosa og veifa í átt
til hans og Signý veifaði glaðlega til hans á móti.
— Þekktirðu hann? spurði hann Signýju nokkru
seinna.
Hún leit forviða til Eiríks. — Já, er nokkur hér í
þorpinu, sem ekki þekkir hann? sagði hún og hló. —
Þetta er sonur nýja prestsins. Vertu ekki að gera þig
asnalegri en þú ert, Eirikur.
— Hvernig ætti ég að þekkja hann? Ég hef svo að
segja ekki komið heim í þrjú ár. — Það hefur víst margt
breytzt héma, þykist ég vita.
Jú, Signý þekkti Jón Albert. Hann var læknanemi.
Og nú mundi hann, að móðir hans hafði verið að minn-
ast eitthvað á ungan mann í sambandi við prestsfjöl-
skylduna.
— Hann var hér um páskana, hélt Signý áfram.—
Ég dansaði við hann heilt kvöld í Ráðhússalnum. Ynd-
islegur herra, máttu vita.
Stöllur liennar voru ekki á sama máli. Annarri fannst
hann alltof kvenlegur. — Froða, sagði hún með fyrir-
litningu.
Hinni fannst hann alltof freknóttur. Og hún gat ekki
þolað freknur.
Signý hló að þeim, blístraði kankvíslega og sagði:
Já, hvað sagði ekki refurinn um eplin.--------
Eiríkur gekk lengi úti með Signýju. Það var eins
og hann þarfnaðist einhvers til að styðjast við og segja
hug sinn í þögn. Hjarta hans var aftur úr jafnvægi
og hann hlustaði bara með öðru eyranu á þær fréttir
og lítilfjörlegu hneykslissögur úr þorpslífinu, sem Signý
var að fræða hann á. Henni kom ekki lengur til hugar
að spyrja hann um framtíðaráform iians, eða hvernigj,
honum hefði liðið í Kristiansand. Hann hafði búizt við
því, þótt þau hefðu reyndar skrifast á öðru hvoru
síðastliðin þrjú ár. Hann gleymdi því í svipinn, að
þau höfðu talað um þetta allt, þegar þau höfðu hitzt
við hliðið heima hjá honum einn af fyrstu dögunum
344
VIKINEUR