Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 54

móðir hans og leit rannsakandi til hans. — Hún er
alltaf að flækjast með þessum stúdentsslána.
— Með hverjum? — Með prestssyninum? — Hún
Signý? — Einmitt það! Það var skrítið.
— Nú, finnst þér það skrítið? Móðir hans var hætt
að skilja hann. Hún gat líka frætt hann á því, hverju
móðir Signýjar hafði trúað henni fyrir: að þau, Signý
og stúdentinn, hefðu skrifast á síðan um páska. —
Móðir Eiríks sagði honum þetta með gremjublandinni
röddu. Hún hélt að það væri þarna, sem skórinn kreppti
að Eiríki. En honum létti í skapi því lengur sem hún
talaði. Hann varð gripinn eirðarleysi og rápaði upp
og niður stigann að herbergi sínu. Svo settist hann
aftur að úti í garðinum og tuggði puntstrá, sem kom
honum í stað tóbaks, er hann notaði ekki. Svo sagði
hann:
— Stúdentsslána, sagðirðu, — hvað meintirðu með
því?
. — Já, ég sagði það. Eða finnst þér nokkurt vit í
fyrir ujiga og hrausta stúlku að vera að draga sig
eftir svona vesalingi?
— Ég skil ekki hvernig þú getur fengið af þér að
tala svona um heiðarlegt fólk. Það er svo ólíkt þér.
Ég þekki ekki stúdcntinn, eftir því litla sem ég iief
heyrt og séð til hans, þá virðist hann vera bezti maður.
Já, — og svo verður hann læknir með tímanum og sezt
að norður í Lapplandi, og þá sverfur frostið vafalaust
af honum freknurnar.
Eiríki fannst móðir sín vera ósanngjörn. Það var
engin ástæða til að fara jiiðrandi orðum um Jón Albert.
— Nújá, — hann og Signý!
Eiríkur stóð upp og varp öndinrii feginslega. Það gat
þá ekki verið liann!
Hann reikaði út um hlaðið og upp að kirkjunni. Þeg-
ar hann gekk framhjá pi-estssetrinu, sem var hálffalið
bak við laufmikla hlyni, sá hann stúlku í sítróngulum
kjól bregða fyrir í einum glugganuin. Hann stakk við
fótum. En þá var stúlkan horfin.
Þegar hann var kominn framhjá kirkjunni og inn
í skóginn, varð hann gripinn þessari ljúfu stemningu,
sem hann hafði saknað á morgunferðum sínum hingað
til. Hádegissólin skein gegnum laufþykknið og livíldi
eins og gullinn útsaumur á skógarbotninum milli stofn-
anna og felldi á umhverfið réttan svip litbrigða og
skugga. Honum fannst aftur sem fyrir vit hans bæri
angan af ilmvötnum Fanneyjar, „Quelques Fleurs", og
að hann heyrði lagstúfinn, sem hún var vön að raula.
Já, honum fannst hún ganga við hlið sér.
Hann kom upp í gilskorninginn og á staðiim helga,
þar sem hann hafði setið á hverjum morgni að undan-
förnu. Honum fannst, að eitthvað hlyti að gerast. Eftir
tvo daga átti hann að fara. Hann ætti kannski að
hringja til hennar og kveðja hana? Honum fannst það
skylda sín. Hann hvíslaði: — Fanney, Fanney, án þess
að vita af því sjálfur.
I sömu andrá komu tvær hringskreyttar hendur aftan
að honum og lögðust að vöngum hans. — Hvað var
þetta? Var hann að dreyma um hábjartan daginn. —
Hann sneri sér við og sá livar hún stóð líkt og hold-
gaður andi, — brosandi brúðuandlitið, liraustlegt og
gullið af sól og sjávarlofti, yfir sítróngulum kjól með
stórum laufaborðum á öxlunum. llann horfði í dökk-
blá áugu hennar, dálítið efins og ringlaður.
— Varstu að kalla á mig, Eiríkur? sagði hún og hló.
— Nei, var ég að því? tókst honum loks að stynja
upp.
— Já, og ég kom eins og ég hefði sprottið upp úr
jörðinni.
— Eða fallið af himnum ofan, leiðrétti hann. Hann
var staðinn upp og hafði gripið um hendur hennar. —
Það var gott þú komst. Ég var farinn að halda að ég
fengi ekki að kveðja þig og þakka þér fyi'ir samver-.
una áður en ég færi.
— Kysstu mig, hvíslaði hún.
— Má ég það?
— Já — fljótt, fljótt.
Hann hallaði henni að brjósti sér, líkt og húti væri
heilög vera, sem hæglega gæti breytzt í !oft í næstu
andrá. Heit og áfjáð játuðu þau hvort öðru ást sína,
— og tvö ung hjörtu slógu í takt.
— En hvað um hinn? spurði Eiríkur löngu seinna,
Jtegar mesta hamingjuvíman var runnin af lionum.
— Það hefur aldrei verið neinn annar.
— En hann — stúdentinn, á ég við?
— Hver? Hann Jón Albert, frændi minn? Hahaha!
Hvað er með hann?
— Ég hélt fyrst að — já, að þú og hann.--------
Fanney faðmaði hann að sér hlæjandi. — Kjáninn.
þinn! Ég hef aldrei hugsað um Jón Albert frænda min.
Mig grunaði ekki, þegar ég fór hingað, að ég mundi
kynnast þér. Og við vorum búin að ákveða að skemmta
okkur konunglega saman hér, Jón Albert og ég. En guð
minn góður — hann hefur ekki hugann við annað en
þessa kjaftforu smábæjarstelpu, Signýju, eins og þú
hcfur víst tekið eftir. Og það er svo sem ágætt. — En
hvar hefurðu verið allan þennan tíma?
Hann var of stoltur til að segja henni frá raunum
sínum strax, og fór að tala um siglingafræðina og þar
fram eftir götum. En hún virti hann fyrir sér og kímdi.
Hún vissi hvað undir bjó. Hann varð þess var og leit
snöggt á hana. Og ósjálfrátt varð hún alvarlega og lét
á engu bcra. Hún leit niður og sagði: — Þetta máttu
aldrei gera framar. Þú mátt aldrei yfirgefa mig, Eirík-
ur!
— Nei, aldrei, ekki cina sekúndu. En á morgun fcr
ég til sjós.
— Það veit ég vel. En hvað gerir það? Það er ekki
til svo stórt haf, að það fái aðskilið pilt og stúlku, sem
unnast, livíslaði hún.
Svo sátu þau lengi hlið við hlið á steini og lögðu
vangana saman, — án þess að talast við, já, næstum
án þess að hugsa. Þau skynjuðu bara hvort annað og
létu sig dreyma, eins og ungum hjörtum er lagið einu
sinni á ævinni.
346
VIKINGUR