Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Qupperneq 57

KTINNI
ara meðala. Ef hún er reykt í pípu að sjómanna sið,
fjarlægir hún kvef frá heilanum og skilningarvitunum,
þurrkar heilann og stöðvar kvef og vatnsrennsli“.
★
Maður hét Isaac de la Peyrére, frakkneskur fræði-
maður, f. 1594, d. 1676. Hann ritaði bók um ísland og
var þar margt vitlaust og kátlegt, enda var hinn al-
ræmdi Blefken ein helzta heimild hans. Peyrére talar
m. a. um skáldskap íslendinga og segir, að menn hafi
ímyndað sér, að svo mikill kraftur fylgdi Ijóðum ís-
lenzkra skálda, að þeir gætu kveðið djöflana upp úr
helvíti og stjörnurnar niður af himninum; sumir ís-
lendingar, segir liann, séu slík náttúruskáld, að þeir
tali allt daglegt mál í ljóðum. Andagiftin kemur yfir
þá með nýju tungli; þegar æðið grípur þá, umhverfast
þeir allir, andlitið verður náfölt og augun sökkva í
höfðinu; þegar svo stendur á, er ekki gott að fást við
skáldin, bit óðra hunda er varla eins hættulegt eins
og skammir þeirra.
★
Pygmalion, hið fræga leikrit eftir G. B. Shaw var
kvikmyndað fyrir nokkrum árum. Sagan segir, að kvik-
myndaframleiðandinn Samuel Goldwyn hafi fullvissað
Shaw um það, er þeir ræddu um hina væntanlegu kvik-
mynd, að hann kærði sig kollóttan þótt hann tapaði á
myndinni, aðalatriðið væri hitt, að hún yrði sem full-
komnast listaverk.
Shaw svaraði:
— Þarna kemur glöggt fram munur okkar tveggja,
ég hugsa bara um peningana, þér einungis um listina.
★
Þýzk skáldsaga lýsir karli og kojiu, sem vilja eigast
í fyrsta kapítula, en ná ekki saman fyrr en í bókarlok.
Frönsk saga f jallar um tvær mannverur, sem ná saman
í fyrsta kapítula, en vilja síðan ekki sjá hvort annað
alla bókina til enda. Rússnesk skáldsaga segir frá karli
og konu, sem hvorki ná saman né vilja neitt hvort með
annað hafa, og um þetta ritar skáldið 1000 blaðsíður,
barmafullar af þunglyndi og hugarvíli.
★
Ráðherrafrú, sem þótti heldur vitgrönn, var ein-
hverju sinni kynnt fyrir frægum stjörnufræðingi. Tóku
þau tal saman og sagði frúin meðal annars:
„Ég get vel skilið, að ykkur stjörnufræðingunum
skuli hafa tekizt að reikna út gang himinhnattanna,
en hitt er mér meiri ráðgáta, hvernig í ósköpunum þið
farið að sjá hvað stjörnurnar heita".
★
Það var í Hollywood. Allmargir gestir voru saman
komnir hjá leikaralijónum einum og var fundið upp á
Árið 200 fyrir Krist — og 1948!
ýmsu til skemmtunar. Skyndilega stakk einhver upp á
því, að menn skyldu semja grafskriftir hver yfir annan
og lesa þær upp jafnharðan. Snjallasta grafskriftin var
samin yfir leikkonu eina, sem nýlega liafði gift sig í
ellefta sinn. Hun var svona: Loksins sefur húti ein.
★
Eiginmaðurinn (argur): — Fróðlegt þætti mér að
vita, hvers vegna skaparinn gerði ykkur konurnar eins
og þið eruð — fallegar, en heimskar.
Konan: „Það skal ég segja þér, væni minn. Guð
skapaði okkur fallegar til þess að karlmennirnir gætu
elskað' okkur, og heimskar til þess að við gætum elskað
þá.
★
Kona prófessorsins, sem var hálærð eihs og maður
hennar, gaf út merkilegt vísindarit. Þannig hittist á,
að í sama mund og ritið kom út, lagðist hún á sæng
og eignaðist son. Þegar prófessorinn skyldi halda næsta
fyrirlestur var hann mjög glaður yfir þeim ágætu við-
tökurn, sem bók frúarinnar hafði fengið, og komst fátt
annað að í huga hans. Eigi skerti það ánægjuna, er
hann sá að nemendurnir höfðu skrifað stórum stöfum
á töfluna: Til hamingju. Hélt hann að þeir ættu við
vísindaritið, benti á orðin á töflunni og sagði: „Já, og
það get ég sagt ykkur með sanni, að kóna mín gerði
það allt sjálf, ég kom þar ekki nærri“. Stúdentarnir
sumir liverjir gátu ekki varizt hlátri. Bætti þá prófess-
orinn við: „Ég tel það varla, að doktor Jónsson hjálp-
aði henni eitthvað lítils háttar“.
-
V I K I N G U R
349