Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Side 61

unum er heimilt að koma til mín með allar sín-
ar áhyggjur, smáar sem stórar. Þú kemur 2 tím-
um of seint og þar af leiðandi verður tveggja
tíma kaup dregið af launum þínum. Þarna er
lúkarinn. Eftir tíu mínútur kemurðu vinnu-
klæddur og gefur þig fram við Louis bátsmann".
„Já, stýrimaður".
Þetta hlaut að vera einkennilegt skip. Aldrei
hafði ég áður fengið svipaðar móttökur sem
þessar. Mér fannst hálf-nánasarlegt að draga
af kaupinu fyrir þessa 2 tíma. En síðar reyndist
svona nákvæmni margborga sig. Því Johnson
var jafn óvenjulega nákvæmur með að reikna
manni kaup fyrir hvaða viðvik, sem við gerðum
á frívakt, og var aldrei reiknaður styttri tími
en hálftími, þó unnið væri aðeins í tíu mínútur.
Mikil aukavinna var um borð og þjónustan
mun betri en ég hafði nokkru sinni átt að venj-
ast áður.
Daginn eftir að ég kom um borð, var lagt úr
höfn og ferðinni heitið til Bilbao á Spáni. Farm-
urinn var vélar, verkfæri og aðrir hlutir úr
málmi.
Skipið var 4000 smál., gamalt en afar vel hirt,
vel málað og þrifalegt, og mun það efalaust
hafa verið mest Johnson að þakka.
Skipstjórinn, Mr. Barret, var höfðinglegur
eldri maður, stilltur og afskiptalítill, virtur af
öllum um borð, háum og lágum.
Annar stýrimaður var ungur Kanadamaður,
duglegur en ósjálfstæður, alveg undir handar-
jaðri Johnsons.
Þriðji stýrimaður var Svíi á sextugsaldri. Á-
gætis karl, sem aldrei hafði komizt hærra, senni-
lega vegna drykkfeldni.
Bátsmaðurinn Louis, harðduglegur Amerík-
ani, en vingjarnlegur og skapgóður.
Brytinn Kínverji, en allt annað kokkalið
svertingjar. Hásetar allir Ameríkumenn, nema
ég.
Svo er það Madagaskar-Pétur.
Góði lesari! Ef þú getur hugsað þér kött, sem
ekki er köttur, heldur sambland af tígrisdýri,
ref, hýenu og slóttugu illmenni, þá kemstu næst
því að draga upp rétta mynd af Madagaskar-
Pétri, en þó vantar þar eitthvað til að full-
komna myndina. Hann var á stærð við venjuleg-
an ísienzkan fjárhund, mjög loðinn, svörtum,
löngum slýjuhárum, þrælsterkur og ótrúlega lið-
ugur, jafnvel af ketti að vera, með stóran, vel-
tenntan kjaft — og klærnar, maður!
Hvar og hvenær Johnson fékk þetta óféti,
vissi enginn um borð með neinni vissu. Ýmsar
sögur gengu um það, en sennilega allar skáld-
skapur. Líklegust þótti sú, að Madagaskar-Pétur
hefði bjargað lífi hans eða einhvers skyldmennis
hans, en ótrúlegt þykir mér það, en hitt var
staðreynd, að Johnson þótti svo vænt um hann,
að næst gekk geðveiki.
Kattarhelvítið var fyrst og fremst höfðingja-
sleikja af fyrstu skúffu, og allir skipsmenn neð-
ar að tign en bátsmaður, voru í hans augum rétt-
lausar skepnur. Þegar hann malaði, sem aldrei
kom fyrir, nema þegar hann var í námunda við
Johnson, var eins og hrossabresti væri snúið. Við
Johnson var Pétur svo blíður og stimamjúkur, að
undrun sætti. Hann átti það til að leggja báðar
lappir á axlir honum og kela við hann eins og
ástsjúk kona.
Skipið öslaði austur á bóginn með 9 rnílna ferð.
Það var mjög hlaðið, en fór vel í sjó. Veðrið var
gott. Við vorum rétt komnir yfir þokusvæðið
suður af Cape Race á Nýfundnalandi, þegar
okkur Madagaskar-Pétri lenti saman í fyrsta
sinn.
Léttadrengurinn var veikur þennan dag, svo
að við hásetarnir skiptumst á að sækja matinn
í eldhúsið, og það féll í minn hlut, að sækja
miðdagsmatinn. Þegar ég kom að eldhúsdyrun-
um, sat Pétur framan við dyrnar, alveg í gang-
veginum. Ég ýtti honum með hægð til hliðar
með fætinum, til að komast betur að dyrunum,
en það var nóg. Hann rauk upp og læsti kjaft-
inum um fótlegginn á mér, svo að mig dauð-
kenndi til. Ég ætlaði að losa hann með hönd-
unum, en er það gekk ekki, þreif ég vatnsfötu,
sem hékk undir vatnslás í eldhúsinu og skvetti
yfir kvikindið. Þá sleppti hann takinu, en rak
upp þetta líka ámátlega vein. Johnson kom
hlaupandi úr herbergi sínu, en þegar Madagask-
ar-Pétur sá hann, lagðist liann á hliðina og vein-
aði eins og verið væri að drepa hann. Johnson
tók í öxl mína og hristi mig til og skammirnar
dundu yfir mig eins og foss. Ég reyndi að út-
skýra málið, en fékk enga áheyrn. Hann sagðist
sjá á dýrinu, að ég hefði sparkað í magann á
því. Pétur legðist aldrei svona á hliðina nema
eftir spark í magann. Auk þess leyndi sér ekki,
að ég hefði ætlað að drekkja honum í fötunni.
Ég slapp með hristinginn og áminningu „í
þetta sinn“, og þegar Johnson gekk í burtu, stóð
Madagaskar-Pétur upp, sneri sér að mér og
hvæsti, hristi sig og labbaði á eftir Johnson. —
Þetta voru fyrstu kynni okkars Péturs, en ekki
þau síðustu. Lúkarsbúum var mjög skemmt, er
þeir heyrðu um viðureignina.
Eitt af hinum mörgu lagaboðum Johnsons,
var, að enginn mátti reykja við vinnu, en auð-
vitað stálumst við til þess að reykja, þegar eng-
inn stýrimanna var nærstaddur, eins og ferm-
ingarstrákar reykja í laumi.
Fimm dögum eftir að við fórum frá Boston,
VÍKIN □ U R
353