Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Qupperneq 62

var ég ásamt öðrum háseta að mála fram í
geymzlu skipsins. Ég átti forláta pípu og hafði
kveikt í henni og var að fá mér smók, svona öðru
hvoru, en lét hana alltaf í vasann á milli. Ma-
dagaskar-Pétur sat skammt frá okkur og horfði
á með fyrirlitningu. Ég var búinn að ákveða með
sjálfum mér að forðast öll afskipti af honum,
eins og allir hinir hásetarnir. í hvert sinn sem
ég leit til hans, risu kjafthárin og augun dróg-
ust saman, svo ekki var misskilið, hvaða hug
hann bar til mín, en það var nú gagnkvæmt.
Nú vildi svo til, að skipið tók veltu út á aðra
hliðina og ég lagði frá mér pípuna í flýti, til að
bjarga málningardollu, sem var að velta um koll.
Það skipti engum togum, Pétur greip pípuna
í kjaftinn og hljóp á burt, — beina leið aftur
á miðdekk. Að vörmu spori kom Johnson fram
eftir með pípuna í hendinni, horfði rannsakandi
á okkur og spurði síðan liver ætti þessa fallegu
pípu. Við urðum seinir til svars, en að lokum
varð ég að viðurkenna, að ég kannist við grip-
inn. Johnson hélt yfir mér smáræðu, mergjaða
af háði, stakk pípunni síðan í vasa sinn og gekk
í burtu. Madagaskar-Pétur elti og nú var malið
í honum eins og brimhljóð. Hann dillaði róf-
unni og rykkti rassinum til beggja hliða. Mér
fannst hláturinn sjóða niðri í kvikindinu. Þetta
kom sér dálítið illa fyrir mig, því ég átti enga
aðra pípu.
Nokkrum dögum síðar lá ég í koju minni, á
frívakt, var að lesa áður en ég færi að sofa.
Heitt var úti og hurðin að herberginu krækt upp.
Vökufélagar mínir voru sofnaðir, en hinir á
dekki. Ég var rétt kominn að því að leggja frá
mér bókina, er ég heyrði eitthvað þrusk inni í
klefanum. Er ég gáði að hverju þetta sætti, sá
ég að Madagaskar-Pétur var kominn inn, hafði
velt um tveimur bjórflöslcum, sem stóðu á gólf-
inu undir borðinu og var að lepja bjórinn. Þessi
drykkur var skammtaður um borð. Nú stend
ég hann að því, hugsaði ég og þreifaði með hægð
niður með kojustokknum, náði í annað trébotna-
stígvélið mitt, miðaði vel og kastaði af öllu afli.
Það, sem gerðist á næstu augnablikum, varð
með þeim hraða og ósköpum, að atburðarásin
verður ekki rakin. Ég vissi eiginlega ekkert af
mér fyrr en ég stóð berfættur á gólfinu, skjálf-
andi á beinunum og lafmóður. Þegar ég fór að
jafna mig leit ég í spegilinn og sá þá djúpa
rispu, sem náði frá gagnauga niður á höku. Á
vinstri handarjaðri voru tannaför inn í bein
báðum megin.
Allir, sem í lúkarnum voru, vöknuðu við lætin
og hjálpuðu mér að þvo sárin og líma heftiplást-
ur yfir. Síðan skreið ég upp í kojuna aftur.
Ég var ekki sofnaður, þegar Johnson birtist
í dyrunum með Madagaskar-Pétur malandi á
hælunum. — Johnson stóð dálitla stund þegj-
andi, en sagði síðan í rólegum áminningartón:
„Það eru til menn í Bandaríkjunum, sem fara
illa með skepnur, en það eru líka til lög, sem
ákveða refsingu gegn slíku. Ég veit ekki hvernig
það er á íslandi. Eitt svívirðilegasta athæfi gegn
saldausum málleysingjum tel ég vera, að narra
þá til að drekka, eða hella ofan í þá áfengi“.
Ég var svo yfir mig undrandi og reiður, að
ég kom engu orði upp, lá kyrr og steinþagði.
Johnson fór og brimhljóðið dó út í fjarska, en
á þeirri stundu féll dauðadómur yfir Mada-
gaskar-Pétri. Dauðadómur, sem skyldi koma til
framkvæmda við fyrsta tækifæri, kvað sem
það kostaði.
Flestir hinna hásetanna voru mér sammála
um, að eitthvað yrði að gera, en engum þeirra
iiafði komið sú dirfska í hug, að drepa hann,
nema Colling. Hann hafði einu sinni komizt í
færi við Pétur. Það var að nóttu til í storm-
brælu og dimmviðri. Johnson, sem var á stjórn-
palli, hafði sent Colling aftur eftir til að gá
á vegmælinn. Þegar hann kom aftur á móts við
reykháfinn, sá hann hvar Pétur sat við niður-
ganginn á aftara brunndekk. Colling sver og
sárt við leggur, að hann hafi sparkað kvikindinu
fyrir borð um leið og hann gekk fram hjá hon-
um. En hvernig sem því var varið, þá var Mada-
gaskar-Pétur enn um borð daginn eftir og við
beztu heilsu.
Hvort það hefur verið ímyndun eða raun-
verulegt, um það skal ekkert fullyrt, en okkur
fannst Madagaskar-Pétur vera varari um sig
eftir að við höfðum fellt dauðadóminn yfir hon-
um en nokkru sinni áður.
Það varð að samkomulagi milli okkar, liáset-
anna og kyndaranna, að við Colling skyldum
framkvæma aftökuna, en hinir sóru allir að
þeir skildu halda kjafti, hvað sem á dyndi. Eng-
in hætta var með Kínverjann, hann var þögull
eins og gröfin. En negraliðinu var hótað dauða
og tortímingu, ef þeir héldu sér ekki saman. Til
áherzlu sýndi Colling þeim langan, hárbeittan,
japanskan harakirihníf, sem hann sagði sig
klæja í að nota, það er að segja á aðra, en þó
sérstaklega á negra. Frá þeim degi stóðu aug-
un í svörtu smettunum í hvert sinn og þeir
mættu okkur Colling.
Ferðin yfir hafið gekk vel og tíðindalítið.
Þetta var einn þessara fögru síðsumarsdaga,
þegar ást sjómannsins á hafinu nær hámarki
sínu. Sólbjartir, mildir dagar. Dálítið kul undir
sólarlagið, en annai’s logn. Dýrlegar, friðsælai-
nætur, þegar stjörnurnar spegluðust í sléttum
haffletinum, sem var eins og bráðið silfur í
354
VÍKINBUR