Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Síða 63

kringum skipið. En aftur úr breiður silkiborði,
glitrandi í öllum regnbogans litum. —
„Vino Blanco, Vino Tinto. Segið bara til,
strákar, nóg er til á sjoppunni". Við sátum inni
á Plaza danshúsinu, eðá næturklúbbnum í Bil-
bao, allir hásetarnir, nema Colling, sem átti
vörð um borð þessa nótt. Johnson var kominn í
hópinn og veitti vín á báðar hendur. Enginn
mátti taka upp peseta, nema hann. „Svona, skál
strákar. Þið ættuð að vita að það er sunnudagur
á morgun“. Áður en nokkuð glas tæmdist, var
búið að fylla það aftur. Yfir öllum í salnum var
þetta létta fjör og lífsgleði, sem er svo einkenn-
andi fyrir Spán og Ítalíu, en ég hefi hvergi rekið
mig á annars staðar. En kátastur allra var John-
son. Hann skálaði við alla og gaf hverjnm glas
og sígarettur, sem hafa vildi. Senoriturnar
þyrptust utan um hann, smitaðar af glaðværð
hans og fjöi'i.
Ég hefi oft verið með skemmtilegum strák-
um í landi, bæði á Spáni og annar staðar í heim-
inum, en það verð ég að segja, aldrei með slíkum
ærslabelg og þetta kvöld, eða réttara sagt, þessa
nótt, sem tók öllu öðru fram. Þegar liðið var á
nóttu og farið að dofna yfir dansinum, fór John-
son upp á hljómsveitarpallinn, þreif guítar og
spilaði og söng spænskar og enskar gamanvísur.
Sá kunni nú að handleika hljóðfærið. Allir þyrpt-
ust að pallinum, þjónustufólk sem gestir. Það
var klappað og stappað af hrifningu og hlátur-
inn glumdi um salinn. Engan hefi ég þekkt, sem
kunni eins mikið af fjörugum gamanvísum og
fór eins vel með þær og Johnson, þessa skennnti-
iegu nótt í Bilbao.
Eftir viku dvöl í Bilbao var affermingu lokið
og kjöifesta komin um borð. Nú var lagt af stað
vestur yfir hafið aftur, og var ferðinni heitið
til Halifax í Kanada, með viðkomu í St. John
í Nýfundnalandi.
Ekkert sögulegt gerðist á leiðinni vestur,
nema hvað Madagaskar-Pétri tókst með lymsku
sinni og óhugnanlegu slægviti, að koma tveim-
ur af hásetunum í alvarlega ónáð hjá Johnson.
En það tekur því varla að segja frá því, þetta
var orðið svo venjulegt og mælirinn löngu full-
ur. Hingað til hafði okkur ekkert færi gefizt á
Pétri. En loks kom tækifæi’ið.
Við vorum komnir austur fyrir Cape Race
á leiðinni til Halifax, frá St. John. Þá skall á
okkur einn af þessum skyndiötormum eða hvirf-
ilvindum, sem eru svo algengir á þessum slóð-
um á haustin og fyrripart vetrar. Þessir stormar
eru stundum afar sterkir, en standa sjaldnast
lengi yfir. Þeir koma oft svo skyndilega, að litl-
um vörnum verður við komið, ef um nokkrar
varnir er að ræða. Loftvogin fellur kannski
niður úr öllu valdi á örfáum mínútum.
Slíkur var þessi hvirfilvindur. Við bókstaf-
lega sáum hann koma. Við sjóndeildarhringinn
í suðri sást ljósgrár bakki, sem nálgaðist óð-
fluga, og er hann skall yfir skipið, reyndist þetta
vera særok.
Þriðji stýrimaður, Svíinn, átti vörð á stjórn-
palli og sendi hann strax eftir Johnson og skip-
stjóranum er hann sá hvað verða vildi. Johnson
kom strax upp og tók við stjórn. Þetta var á
endaðri dagvakt og ég átti kvöldvaktina í koju.
Ég var ekki búinn að sofa lengi þegar ég vakn-
aði við að Colling var að ýta við mér. Ég opn-
aði augun, en skildi ekkert í látbragði Collings.
Iíann sagði ekkert, en dró annað augað í pung.
„Hvað er að?“ spurði ég.
„Stundin er komin“.
Eftir nokkur augnablik skildi ég iivað klulck-
an sló. Ég stökk fram úr kojunni og fór að klæða
mig. Ég sá að Colling var algallaður. í barmin-
um undir olíukápunni hafði hann svartan sjó-
poka, en upp úr kápuvasanum stóð handfang
á stórri rörtöng.
Ég bjó mig eins vel og ég gat. Setti upp þykka
leðurvettlinga, sem náðu upp á miðjan handlegg,
reyrði leðuról um mittið utan yfir kápuna og
lét á mig leður-flugmannshúfu, sem féll þétt að
höfðinu og hálsinum. Ekkert var óhulið af and-
litinu, nema augun og nefið. „Ég er tilbúinn“.
Úti var niðamyrkur. Skipið hafði stöðugan
halla út í aðra hliðina, undan vindinum, og nærri
því flatrak. Það var svo létt á sjónum, að ómögu-
legt reyndist að ná því upp í vind á móti ofs-
anum. Særokið gekk óslitið yfir það og öðru
hvoru brotsjór. Vélin var í hægagangi. Kaðall
var strengdur frá þilfarshúsi háseta, aftur á og
fram á miðþilfar.
Við stóðum stundarkorn í dyrunum á meðan
augun voru að venjast myrkrinu, og biðum lags
til að komast frameftir. Á meðan skýrði Coll-
ing mér frá aðstæðunum. Johnson var á stjórn-
palli, engin hætta á að hann hreyfði sig þaðan
fyrst um sinn. Annar og fjórði vélstjóri voru
á verði í vélarúmi, og þeir fóru áreiðanlega ekk-
ert frá, auk þess stóð Joe kyndari vörð við
dyrnar. Herbergi Johnsons var ólæst, það hafði
Colling sannprófað. Annars var Johnson vanur
að loka Madagaskar-Pétur inni ef hann þurfti
að fara upp að nóttu til í vondu veðri.
Við lásum okkur fram eftir líflínunni og stóð-
um síðan í skjóli við salsvegginn miðskips, á
meðan við vorum að ná andanum og þurrka sjó-
inn úr augum og nefi.
Inni í herbergi Jolmsons var ljós. Pétur lá á
silkipúða í einu horninu. Þegar við komum inn,
VÍKINGUR
355