Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Qupperneq 75

lýsti yfii’ því, að hann væri einnig reiðubúinn
til að sigla.
Bræðurnir höfðu einhverju sinni heyrt getið
manns, sem hafði komizt slysalaust yfiv Atlants-
hafið í tuttugu feta löngum opnum báti, og á-
kváðu þeir að leika þetta eftir; þeirra bátur
átti aðeins að vera enn minni.
Því miður neitaði bátasmiðurinn, sem þeir
sneru sér til, að byggja minni bát en tuttugu
feta langan, til Atlantshafssiglingar, og eftir
nokkurt málþóf létu beir undan og skyldi hann
byggja bátinn, með þeim skilyrðum þó, að hann
yrði ekki lengri en tuttugu fet.
Það tók ekki langan tíma að byggja svo lítið
hafskip. Það hafði átta feta hátt mastur, með
tveim seglum. Báturinn var skírður „Nauti-
lus“, og hóf ferð sína frá Beverley Harbour við
Boston, að viðstöddum þúsundum manna. Auð-
vitað spáðu margir bátnum og bræðrunum slys-
um og eyðingu, og þegar „Nautilus" sigldi aftur
inn á höfnina eftir sólarhring, héldu menn að
bræðurnir hefðu þegar gefizt upp og hætt við
ferð sína. En það var síður en svo. „Nautilus"
var aðeins kominn til að láta leiðrétta kompás-
inn, og ekki leið á löngu áður en báturinn lagði
ar stað á ný, í þetta skipti í alvöru.
Hvorugur bræðranna hafði nokkra hugmynd
um siglingafræði, og sigldu án nokkurra útreikn-
inga, vissir um, að ef þeir sigldu nógu lengi, hlytu
þeir að lenda einhvers staðar á strönd Evrópu.
Smám saman náðu þessir tveir fífldjörfu
menn nokkurri leikni í að komast gegnum verstu
óveður.
Einstaka sinnum mættu þeir skipum, sem
gáfu þeim góð ráð viðvíkjandi straumum og
stormum, en annars voru þeir einir út af fyrir
sig í sínu hrörlega farartæki. Eftir fjörutíu og
fjögra daga siglingu náðu þeir innsiglingunni
í Ermasund, þar sem beið þeirra mikið erfiði
vegna þess að þeir urðu að beita upp í norð-
austanvind, en einnig það tókst þeim, og náðu
þeir heilir á húfi í land á Englandi. Eftir viku-
dvöl í London sigldu þeir til Frakklands, og
skoðuðu Parísarsýninguna, sem var líka tilgang-
ur ferðar þeirra, og þaðan héldu þeir til Boston,
að vísu ekki um borð í „Nautilus".
Walter Andrews hafði þó ekki þolað erfiðið,
hann veiktist og dó að ári liðnu. En William lifði
nógu lengi til að endurtaka ferðina. Hann var
eirðarlaus á landi, hafið hafði náð tökum á hon-
um, og hann ákvað að fara aftur yfir Atlantshaf-
ið, en í þetta skipti aleinn og í bát, sem aðeins var
fimmtán feta langur. Þetta tókst honum þó ekki,
þar sem honurn var bjargað af gufuskipi eftir
sextíu og 'þriggja daga siglingu. Gufuskipið
flutti hann aftur til Boston, þaðan sem hann
hafði siglt af stað að viðstöddum þrjátíu þúsund
mönnum, rúmum tveirn mánuðum áður. Merki-
legt var þó að hann var aðeins þrjátíu og fimm
mílur frá landi, þegar honum var bjargað.
Þetta smáóhapp svipti Andrews þó ekki hug-
rekkinu. Hann var ekki fyrr kominn á land í
Boston en liann sendi áskorun til manns eins, að
nafni Lawlor, sem áður hafði heppnazt að fara
yfir Atlantshafið á svipuðum bát og Ándrews.
Þeir veðjuðu 5000 dollurum um hvor yrði fljót-
ari yfir Atlantshafið á fimmtán feta bát.
Andrews byggði sér nýjan bát, sem hann kall-
aði „Mermaid" — Hafmey. En veslings liaf-
mevjan bar ekki nafn með rentu, henni hvolfdi
nefnilega í stormi, og Andrews várð að hanga
á kjölnum margar klukkustundir, áður en hon-
um tókst að koma bátnum á réttan kjöl aftur.
Þar með var Atlantshafsferð hafmeyjarinnar úr
sögunni, þar sem birgðir og vatn glataðist, með-
an hún sneri kjölnum til himins. Loulor vann
veðmálið, bar sem hann komst frá Boston til
Portsmouth á fjörutíu og þrem dögum.
Maður skyldi halda að Andrews hefði nú feng-
ið nóg. en það var síður en svo. Hann byggði
nýjan bát, sem aðeins var fjórtán fet á lengd
og ekki gat hvolft.
Þessi skel hlaut í skírninni nafnið „Hollend-
ingurinn fljúgandi", en bar bað aðeins skamma
stund, bar sem sápuframleiðandi í Boston gaf
Andrews góða upphæð til þess að hann kallaði
bátinn eftir einni sápunni hans. Andrews var
ekki sérlega múraður og huggaði sig við að nafn
væri nafn, hvort sem það væri „Hollendingur-
inn fljúgandi" eða „Violsápa".
Þetta var einmitt sama ár og Spánverjar
héldu hátíðlegt fjögur hundruð ára afmæli fund-
ar Ameríku.
Andrews notaði tækifærið og sendi Lawlor
nýja áskorun. Lawlor varð þó ekki við áskorun-
inni, og Andrews varð því að leggja af stað einn.
I þetta skipti átti að fara til Huelva á Spáni.
Hann var fjörutíu daga til Azoreyja og lagði
þaðan til Huelva.
Þar var tekið á móti honum með mikilli hrifn-
ingu, og hvar sem hann kom, var hann hetja
dagsins.
Eftir að hafa eytt verðskulduðu fríi á Spáni,
sneri Andrews aftur til Boston, ekki til að njóta
frægðarinnar í ró og friði, þvert á móti: Enda
þótt Andrews væri ekki lengur ungur, var hann
ekki enn laus við ævintýralöngunina. Árið eftir
fór hann aftur til sjós. f þetta skipti í bát, sem
aðeins var þrettán fet á langd og hlaut nafnið
„Draugaskipið". Tilraunin misheppnaðist. Bát-
urinn var illa byggður og Andrews var aftur
bjargað. Nú hlaut hann þó að hafa fengið nóg,
VIKINQUR
367