Andvari - 01.07.1962, Page 79

ANDVARI
GODINN FRÁ VALÞJÓFSSTAÐ
189
urðu frá að hverfa. Skömmu síðar sendi
Þorvarður prest nokkurn á fund þeirra
að leita um sættir. Var stefnt til fundar,
og komu þeir Eyjólfur ábóti og helztu
héraðsbændur. Brandur ábóti Jónsson var
þar einnig mættur. Þorvarður kom fjöl-
mennur og fylgdu honum Reykdælir og
Fnjóskdælir. Bendir það ckki á óvinsæld-
ir hans eins og Þorgils saga vill vera
láta. Af einhverjum ástæðum, sem ekki
eru kunnar, hefur sættargerðin farizt fyr-
ir.
Er hér var komið, sat Gissur Þorvalds-
son í Noregi með Hákoni konungi.
Sæmdi hann Gissur jarlsnafnbót. Gegn
því lofaði hann að friða landið og láta
alla bændur gjalda konungi skatt. Gissur
kom út hingað síðsumars 1258. Hafði
hann þá konungsskipan fyrir Borgar-
firði, Norðlendinga- og Sunnlendinga-
fjórðungi. Sighvatur Böðvarsson og Sturla
Þórðarson riðu til þings sumarið 1259.
Gerðust þeir þá menn Gissurar jarls, en
hann hét að veita þeim liðveizlu til hefnda
eftir Þorgils skarða. Lýsti Sighvatur hern-
aðarsök á hendur Þorvarði. Varð hann
sekur fullri sekt og margir af þeim, sem
með honum voru að Hrafnagili. Ekkert
gekk þó að sinni málarekstur gegn Þor-
varði, því Gissur var linur í efndum sín-
um. En þá fékk Sighvatur óvænta lið-
veizlu. Vigfús Gunnsteinsson, er bjó að
Sauðafelli, hafði þá nýlega sætzt við
hann eftir deilur þeirra í milli. Kona
Vigfúsar og Solveig kona Þorvarðar voru
systkinadætur. Á milli þeirra máganna
höfðu farið vináttumál, þ. e. bréfaskriftir.
Veturinn 1261—62 dvaldist Þorvarður á
Keldum á Rangárvöllum hjá tengdafor-
eldrum sínum. Þangað fór Vigfús og var
þar með Þorvarði lengi um veturinn. Þá
er Vigfús kom heim, fór hann á fund
Sturlu Þórðarsonar með orðscnding og
sáttaboð frá Þorvarði. Sturla varð vel við
þeirri málaleitan og kom svo, að fundur
var ákveðinn milli þeirra Sighvats og
Þorvarðar að Iðu mánudaginn 3. apríl
1262. Þegar hér var komið hafði Hákon
konungur sent hingað erindreka, Hall-
varð gullskó, til þess að líta eftir að Gissur
ræki hér konungserindi sem hann hafði
lofað. Hefur eftirmál Þorgils skarða gegn
Þorvarði Þórarinssyni án efa verið þar á
meðal. Þegar nú Sighvatur fór að heiman
á sáttafundinn, reið hann um í Rcykholti,
en þar slógust í för með honum Egill
bóndi og Hallvarður gullskór. Fóru þeir
með leynd því hvorki Gissur né I lrafn
máttu um ferð þeirra vita. Við 1 Iall-
bjarnarvörðu hittu þeir Sturlu og Vigfús.
Riðu þeir þar til þeir komu í Skálholt.
Sigvarður biskup tók þeim illa, vildi þeim
engan beina veita og neitaði að fara með
þeirn til fundarins, þótt beðinn væri. En
upp kom, að biskup hafði átt fjárkröfu
á hendur Þorgilsi fyrir víg Valgarðs í
Síðumúla. Tók Sighvatur að sér að greiða
það. Styður það ekki höfðingskap Þorgils
samkvæmt Þorgilssögu. Komu þá sendi-
menn frá Þorvarði, sem kominn var til
Iðu á tilsettum tíma. Var síðan fundur
stefndur að Laugarási í Biskupstungum.
Þar var margt talað í hljóði, segir sagan,
en samkomulag varð um, að Sturla skyldi
segja upp dómmn og dæma skyldu þrír
fyrir hvorn aðila. Hér verður dóminum
ekki lýst í heild. En af fjárhæð þeirri,
sem Þorvarður átti að gjalda Sighvati,
skyldi þriðjungur vera í gulli og hrenndu
silfri, þriðjungur í sæmilegum gripum og
dugandi löndum og þriðjungur í gripum
eigi minna en 60 álna virði. Banamaður
Þorgils, Jón usti, skyldi fara úr landi, en
Þorvarður var ekki úr landi ger, en hann
kvaðst ætla utan áður en þrír vetur væru
liðnir. Þorvarður þakkaði þeim mönnum
er í dómi höfðu setið. Vígbætur allar,
þær sem dæmdar voru fyrir víg Þorgils,
greiddi hann vel og skörulega. Lézt hann
frjáls þykjast, er hann var sáttur við þá