Andvari - 01.03.1969, Qupperneq 57

ANDVARI
LJÓS ÚR AUSTRI
55
sambandi í aldanna rás. Vestari hluti Mesopótamíudalsins, sem jaðrar við
Armeníu og Sýrland, nefndist til forna Assyría. Þar var Níneve höfuðborgin,
mikil borg og fræg, á austurbakka Tígrisárinnar, beint á móti Mosul. bdargt
merkilegra muna hefir komið í ljós við uppgröft í þessari fornu höfuðborg Persa-
konunga, og eru þeir geymdir á söfnum í Frakklandi og Ameríku. Þegar menn
í fyrstu litu þá auðn, þar sem stórborg þessi stóð á blómaskeiði sínu, komu orð
Nahums spámanns í hugann: ,,FIirðar þínir blunda, Assyríukonungur, tignar-
menn þínir sofa; menn þínir eru á víð og dreif um fjöllin, og enginn safnar
þeim saman. Sár þitt er ólæknandi." (3:18)
í höll Senakeribs fundu menn bókasafn mikið, 26 þúsund steinflögur með
fleygletri. Þegar mönnum tókst loks að ráða frarn úr þessu, kom margt í ljós,
sem áður hafði verið hulið. Tunga landsmanna, sem hafði verið talmál í Ves'ur-
Asíu í meira en tvö þúsund ár, opnaði fræðimönnum nýjan heim, þá er þeim
tókst að ráða rúnir hennar. Þarna fundust skráðar heimildir um ýmsa viðburði,
sem Biblían greinir frá, en áður höfðu verið taldir til goðsagna, eins og t. d. um-
sátrið um Jerúsalem, sem talað er um í 2. Konungabók. Ennfremur kom það á
daginn, að mikið af þessu bókasafni voru endurritanir eða uppskriftir af miklu
eldri skjölum og þýðingar af óþekktri tungu, sem mönnum tókst að ráða fram
GULLÖLD MANNKYNS Á JÖRÐ
Um tvö þúsund leirtöflur, svipaðar þeirri, sem hér er synd, fundust við uppgröft í gömlum
borgarstæðum í Súmer um aldamótin síðustu. Er þetta safn geymt í háskólabókhlöðunni í Phila-
delphíu í Pennsylvaníuríki Ameríku. Eftir langa mæðu hefir fræðimönnum fyrst nú nýlega tekizt
að ráða fram úr þessu letri. Tafla sú, sem þessi mynd er af, er talin frá stjómartíð Enmerks
Súmerakonungs, nálægt 3500 f. Kr. Á þeirri tíð var ,,allt í lagi“ með heiminn og mennina eftir
áletrun þessari að dæma, en hún er þýdd á þessa leið:
„Á þeim dögum voru ekki höggormar til,
ekki heldur sporðdrekar né önnur villidýr.
Ljón voru ekki til, ekki heldur óðir hundar eða úlfar.
Þá voru menn óhræddir; ótti þekktist ekki.
Maðurinn hafði engan keppinaut.
Á þeim dögum var Shubur (austur) gnægtaland, og réttlætið ríkti.
Hunangstungan Súmer (suður) var hið mikla land hinna konunghomu.
Uri (norður) var land, sem hafði gnægtir alls.
Martu (vestur) hjó við öryggi.
Allur heimur bjó í friði og sátt.
Allir vegsömuðu Enlil á einni tungu.
Vikið er að svipuðu efni í I. Mósehók 11:1, en þar segir: „En öll jörðin hafði eitt tungu-
mál, og ein og sömu orð ...“