Andvari - 01.03.1969, Síða 123

ANDVARI
SEX BUÉF TIL STEPIIANS G. STEPHANSSONAR
121
Um „Ynjurn£r“ ykkar Evripidesar þykir mér einstaklega vænt, helzt af því,
að svo stendur á þeim, sem er, að þær eru frá þér og þitt verk á þeirn ... „Getir
þú veitt mér vogstöng og fótfestu utan viS jaSar vorrar jarðar, mundi ég geta
hreyft hana,“ er haft [eftir] einhverjum fornspekingi — var það ekki Arkimedes?
Einmitt sama skortir mig, þegar grískar bókmenntir væru umtalsefni — mig
skortir alla fótfestu, og fram yfir það! — En ég kann að meta velvildina, sem
veitti mér gjöfina.
Þú ert lánsmaður aS fá að leggja lokahönd á áætlunarverk þitt, orðabókina,
og hvernig sem fer, verður hún móðurmáli þínu til þarfa og þér til sæmdar.
Kaupmannahöfn, 29. marz 1925.
Kæri vinur.
Oft hef ég ætlað að þakka þér þitt góða bréf frá ágústmánuði í surnar, en
alltaf dregizt úr hömlu með það fyrir mér, af ýmsum ástæðum. Nú ætlaði ég þó
að friða samvizkuna og láta verða af því.
Síðan ég skrifaði þér í vor, um leið og ég sendi þér „Bakkynjumar", hefui
nú ýmislegt á dagana drifið. Ég dvaldi á íslandi til að ljúka við orðabókina þangað
til 10. október frá því seint í júní, gat tekið utan með mér allt saman, sem eftir
var, í próförk og komið seinustu leiðréttingum mínum heim í janúarbyrjun og var
nú að fá um daginn hreinprentanir hingað af seinustu örkunum. Bókin kemur
þá væntanlega út í apríl eða maí — og þá er mínu starfi fyrst um sinn lokið, eftir
21 árs vinnu, oft skemmtilega, en stundum þreytandi og ómögulega að inna af
hendi fyrir mig, ef ég ekki hefði haft ágæta samverkamenn. Ég ætlaði eiginlega
að láta bókina koma út á 200 ára afmæli Bjarnar gamla Halldórssonar, sem var
4. des. 1924, en vegna leturskorts á hljóðritunartáknum, sem þurfti að nota í
ritgerð eftir Jón Ófeigsson, varð að fresta útkomu bókarinnar dálítið.
Nú vona ég vel fari, og ég þakka þér fyrir þín hlýlegu ummæli. Ég veit, að
þó sjálfsagt vanti margt og sumt sé vitlaust, þá muni þó, þegar á allt er litið, svo
mikill fengur í bókinni, að hún verði talin verulegur gróði fyrir vísindin.
SiSín ég lauk við bókina, hef ég legið í leti og ómennsku, mestmegnis, —
en hristi nú slenið vonandi af mér með vorinu. Einn af mínum beztu vinum og
samverkamönnum við orðabókina, Holger Wiehe, er nýlega dáinn. Hann var
alveg einstakur íslandsvinur, og landar hans hér voru honum allt annað en þakk-
látir fyrir það, flestir hverjir. Hann var sendur til íslands sem dósent héðan, og
leið, að ég held, betur á íslandi en hér, enda var hann búinn að kynna sig vel.
Eg er nú að semja fyrirlestra, sem ég býst við að halda á Hollandi í haust eð
kemur — ég á von á boði þangaÖ — á ensku býst ég við. Ég verð nú að taka
sumarfríið mitt til þeirrar ferðar. Verst er að geta ekki talað mál hvers lands, sem