Andvari - 01.01.1978, Side 11

andvari
HERMANN JÓNASSON
9
irnir, snerpan, samfara góSri orku, og þétt skapgerð, þegar til átakanna kom.
A æsku- og unglingsárum sínum var hann mun sigursælli í þessari
íþrótt en íslenzkri glímu. Þýddi engum við hann að 'fást, þótt eldri væru
aS árum.
ÞaS var ekki fyrr en Hermann innritaSist í 1. bekk GagnfræSaskóla
Akureyrar, aS hann byrjar aS æfa glímu fyrir alvöru.-------Næsta vetur
er mikiS æfS glíma í skólanum.---------Um veturinn var háS á Akuveyri
kappglíma um svonefndan Grettisskjöld, og var glíma þessi opin öllum til
þátttöku.-------Ekki hafSi hún lengi staSiS, þegar hún snerist upp í ein-
vígi milli bæjarmanna og skólanemenda. —------Þessu óvænta einvígi lauk
svo, aS gagnfræSaskólapiltar unnu, og mun ekki hafa veriS laust viS, aS
þeir fyndu dálítiS til sín sem von var. — Þennan sama vetur var efnt til
kappglímu innan skólans. Var þaS fjölmenn glíma.
Urslitaátökin í glímu þessari urSu hörS. Voru þau milli Hermanns og
Karls Kristjánssonar, sem síSar varS landskunnur glímumaSur og alþingis-
maSur. Lauk þeirri viSureign þannig, aS þeir urSu jafnir, og er þess sér-
staklega getiS í skólaskýrslunni þaS ár.
ViS fyrstu kynni urSu þeir Hermann og Karl miklir vinir, og hefur
sú vinátta haldizt æ síSan. Hafa þeir vafalaust fljótlega orSiS þess varir, aS
þeir höfSu margt sameiginlegt. BáSir voru þeir kappsfullir. BáSir höfSu
yndi af því aS takast á viS aSra menn og reyna krafta sína, og þá ekki sízt
aS ganga til atlögu hvor viS annan.“
Hermann Jónasson hefur sagt: „Karl Kristjánsson var mesta heljar-
menni og hafSi mest keppnisskap þeirra manna, sem ég hef glímt viS.“
En Karl segir svo frá glímum þeirra Hermanns m. a.:
„Glímufélag var í skólanum, — ég átti víst aS heita formaSur þess.
Æfingar fóru fram í Leikfimishúsinu. Fóru þær reglulega fram, og var
reynt aS sjá um, aS allir félagar nytu þeirra. Glímdu þeir sem meira
kunnu viS óvaningana sem kennarar, og var þá ekkert hugsaS um vinn-
inga, en byltur þoldar eftir því sem hæfSi tilsögninni. En sjaldgæft var,
aS viS Hermann gripum saman án þess aS gera þaS sem viS gátum, og
svo fór, aS viS urSum svo samæfSir, aS hvorugur fellcli hinn nema fyrir til-
viljun. Segi ég ekki meS því, aS ég hafi á þessum tíma veriS jafnoki hans.
En á þessu sést, hver getur orSiS niSurstaSa af rækilegri samþjálfun. ViS
fundum upp varnir hvor gegn annars áhrifamestu brögSum. Þegar ég
ætlaSi t. d. aS ná valdi á honum meS venjulegu vinstri fótar klofbragSi,
setti hann hnakkann undir hökuna á mér og varS eins og skrúfstykki, sem