Andvari - 01.01.1978, Blaðsíða 38

36
HALLDÓR KRISTJÁNSSON
ANDVARI
undir nafni. En þegar honum varð heitt í hamsi, sagði hann fyrir um mál-
flutning. Þá vildi hann gjarnan hafa skrifara, sem hripaði niður eftir hon-
um, en sjálfur gekk hann urn gólf og sagði fyrir.
Hermann var bókamaður og las margt. Hann hafði yndi af að lesa
persónusögur, hugsa urn mikil örlög og viðhrögð manna á úrslitastundum.
Þau efni þótti honurn gaman að ræða og gerði það af skilningi, djúpum
og skörpum. En hann hafði engu síður yndi af ljóðum. Sjálfur var hann
ágætlega hagorður og svo smekkvís á vísnagerð, að hann fór naumast eða
alls ekki með lélega vísu frá eigin brjósti.
Karl Kristjánsson lýsti Hermanni svo: „Hann er Ijóðlesinn og hag-
mæltur sjálfur, ef lrann vill það við hafa. Agætlega minnugur á bók-
menntaleg snjallyrði í bundnu máli og óhundnu og kann sæg af skemmti-
legum og táknrænum sögurn um menn og atburði."
Hermann Jónasson var hraustmenni og hei'lsugóður lengi ævinnar.
Þegar Framsóknarmenn á Vestfjörðum fóru að ákveða framboð fyrir al-
þingiskosningarnar 1963, lágu fyrir þau orð frá honum, að hann vildi
hætta. Menn höfðu ekki gert sér grein fyrir neinum ellimörkum á Her-
manni og mæltust til þess, að hann gæfi enn kost á sér. Þegar honurn voru
llutt 'þau tilmæli, spurði hann um viðhorf þeirra, sem skipa áttu önnur
efstu sæti listans. Þegar hann vissi, að þeir mæltust einnig til þess, að
hann héldi sæti sínu, féllst hann á það. Því var hann þingmaður Vest-
firðinga fram til 1967 og sat á þingi 33 ár samfellt.
Hermann fékk svonefnda Parkinsons veiki. Hann gekk undir læknis-
aðgerð úti í Bretlandi 1968 og náði nokkurri heilsu eftir það. Síðustu árin
var hann rúmfastur að kalla, hafði misst málið að mestu, en gat lesið
nokkuð og fylgdist með því, sem gerðist. Dvaldi hann ýmist í sjúkrahúsi
eða á heimili sínu.
Veikindum sínum tók Hermann af æðrulausri karhnennsku. Hann
vissi, að hverju fór, og sagði senr svo við vini sína, að þessa glímu væri
erfitt að vinna. Hann sagði, að lífið skuldaði sér ekki neitt. Elann væri
búinn að eiga svo gott. Sumum fannst að þá væri Hermann Jónasson
stærstur, er hann var þrotinn að kröftum, og auðvitað reyndi aldrei meir
á karlmennsku hans en þá.
I þessari ströngu legu naut Hermann löngum umhyggju konu sinnar.
Enn sem fyrr vakti hún yfir hag hans og heimili. Hann andaðist 22.
janúar 1976. Vigdís Steingrímsdóttir hafði þá enn óbugað þrek, að því
er séð varð. Hún lézt 2. nóvember á því sama ári.