Andvari - 01.01.1978, Blaðsíða 12

10
HALLDÓR KRISTJÁNSSON
ANDVARI
ég setti á mig, ef ég ætlaði að hefja hann hærra svo nægði til byltu, því
þá herti ég urn leið að sama skapi höfuðspyrnu Hermanns undir kjálka
mína. Ekki fékk ég undir þessum kringumstæðum tækifæri til að nota
skiptiklofbragð á lofti yfir á hægri, sem ég tarndi mér við aðra, vegna þess
að hvirfilspyrnan hamlaði því.
Klofbragð af Hermanns hálfu kraup ég af mér venjulega, en annars
sló ég hæl í hnésbót hans með afli, sem nægði til að eyðileggja bragðið.
Hinni frægu krækju hans smeygði ég af mér með rnýkt eða ef það
tókst ekki strax við álagningu bragðsins, sleit ég mig úr hendi með hörku
og samfara hnitmiðaðri bolvindu, sem mér tókst að eyðileggja aðstöðu hans
til vinnings með. Þannig komum við okkur upp jafnteflisgrundvelli.
Hermann hafði feikna keppnisskap. Hann gekk að keppni með fyllstu
harðneskju við sjálfan sig. Hins vegar var fráleitt að segja, að hann væri
illtækur. Hann var harðtækur, en laus við að vera níðtækur. Of mikið og
of vel hafði hann lesið Islendingasögur með aðdáun á drengskap og hetju-
lund, til þess að hann léti sig henda níð í átökum við menn. Hann var því
geðfelldur viðfangsmaður þeim sem skildu hann, en erfiður og skæður
sökum kappsins, orkunnar og hugvitsins, sem hann beitti í hverri raun.
Þátttaka hans var af lífi og sál. íslenzk glíma er, sé hún rétt iðkuð, hug-
vitsíþrótt í líkingu við manntafl. Þeir sem glímdu við Hermann Jónas-
son fengu að reyna það fyrr eða síðar.
Islenzk glíma átti mikinn þátt í því að gera okkur Hermann samrýmda,
þótt varla dytti okkur í hug, að þau kynni myndu leiða til svo langvar-
andi vináttu sem raun varð á. En það var vissulega sitthvað annað en
hreystidýrkun, æskuærsl og aflraunir, sem gerði okkur að nokkurs konar
,,fóstbræðrum“ í Akureyrarskóla.
Að sjálfsögðu er það staðreynd, að t. d. ef íslenzk glíma er æfð til
hins ýtrasta — og sama er að segja um lausatök — þá kynnast viðfangs-
mennirnir innræti hvor annars trúverÖugar en við orðræður. Hægara er
að fela innrætisbrest bak við orð en bak við átök í slíkum fangbröoðum.
Við þóttumst ekki renna blint í sjóinn um innræti hvor annars.
Auk þessa vorum við báðir sveitamenn, frá strjálbýlislegum svæðum og
aldir upp við fremur kröpp kjör. Við höfðum lítil peningaráð og þurftum
að treysta á okkur sjálfa aðallega. Við höfðum haft aÖgang að nokkrum
og góðum bókakosti og höfðum lesiÖ íslendingasögur allrækilega og ljóð
íslenzkra höfuðskálda, — kunnum dálítið úr þeim Ijóðum.