Andvari - 01.01.1902, Page 191
|slandsljóð
sungin á aldamótahátíð ;|sfirðinga I. jan. igoi.
(Eptir Hannes Hafstein).
Drottinn, sem veittir frcegð ocj heill til forna,
farsceld og manndáð vek oss endurborna.
Strjúk oss af augum nótt og harm þess horfna,
hniginnar aldar tárin láttu þorna.
*
* *
Dagur er risinn, öld af öld er borin,
aldarsól ný er send að skapa vorin.
Ardegið kallar, áfram stefna sporin,
Enn er ei vorri framtíð stakkur skorinn.
Aldar á morgni vöknum til að vinna,
vöknum og týgjumst, nóg er til að sinna.
Hátt ber að stefna, von við traust að tvinna,
takmark og heit og efndir samcm þrinna.
*
* *
Fjallkonan unga, yngst af Norðurlöndum,
óminn fœr lieyrt af dáð frá systra ströndum;
biður með þrá, sem ástmey örmum þöndum,
eptir þeim svein, er leysi hana’ af böndum.
Sólgeisla liár um herðar bjartar fellur,
liátt m óti röðli fannlivítt brjóstið svellur.
Eldheitt i barmi œskublóðið vellur,
aldanna hrönn að fótum henni skellur.
Þróttinn hún jinnur: Öfl í ceðum funa,
ólgandi fossa kynjamögnin duna.
Auðlindir scevar ótœmandi bruna.
Ónotuð frjógnótt beiskju vekur muna.