Draupnir - 21.06.1891, Blaðsíða 18

14
sem orðið var. Bn hann hló að ótta ínínum og
athugasemdum.
»Jeg vissi þetta«, sagði hann, »en jeg áleit það
ekki ómaksins vert að geta þess við þig. H. . . er
saklaus af þessu máli. jpegar hann þekkti barón-
inn fyrir tólf árum, var hann ekki eins og hann
er nú. Nú má hann greinilega teljast með van-
trúuðum mönnum, og hann reynir ekki einu sinnr
að hylja það, heldur jafnvel þykist af því, hvar sem
er. það erhans höfuðvilla. Undir eins og minnzfc
er á trúarbrögðin, jafnvel þó það sje á hinn óvirðu-
legasta hátt, getur maður verið viss um, að hann
þar kastar fyndnisörvum sínum, og kemur með sína
röksemdafærslu bæði í tíma og ótíma, og ætlast til,
að maður segi amen til alls«.
»Hann hlýtur að vera mjög táplítilb, sagði jeg.
•Hlýtur hann að vera táplítill? |>að skulum við
láta ósagt um. Bíð því, þangað til þú sjer hann
fara með eða skera f einhverja meinsemd. Stattu
hjá honum við rúm aumingjanna eða heyrðu fyrir-
lestra hans. Bf þú svo heldur, að hann sje tdplít-
ill, gjörðu þá svo vel að segja mjer, hvern þú nefnir
tápmikinm.
»En skoóanir hans ...?«.
»Koma ekki saman við skoðanir okkar. En bar-
óninn þykist heldur ekki vera guðfræðingur, og jeg
þarf ekki að taka trú hans. Meðan hann er rjett-
trúaður í líkskurðarfræðinni, kvarta jeg ekki yfir
honum. Jeg held minni eigin sannfæringu, og bili
hún endrum og sinnum, sný jeg mjer til prestsins
míns, en ekki til barónsins. Jeg hlýt að játa, að