Draupnir - 21.06.1891, Page 23
19
Tvennt undraði mig mest, er lýsti sjer í þessum
orðum hans. Annað var það, að augu hins hug-
rakka sáralæknis fylltust tárum, er hann minntist
á svo algengan hlut. Annað það, að sannur guð-
leysingi skyldi ákalla þann guð, sem hatin neitaði,
að væri til.
Við ókum áfram, og komum bráðlega að höll
eins hins ríkasta ogmest metna aðalsmanns í Frakk-
landi. Vagninn nam staðar, og í sama vetfangi
opnuðust dyr hallarinnar. |>jónn í einkennisbún-
ingi stóð og beið eptir baróninum, til þess með
dýpsta auðmýktarsvip að fylgja honum upp skraut-
legan stiga með marmaraflísum. Loksins komum
við inn 1 herbergi með fögrum húsbúnaði, og hitt-
um þar þrjá ménn, sem voru í ákafri samræðu.
jpeir þögnuðu, er við komum, og gengu allir kurt-
eislega á móti baróninum og heilsuðu honum.
Hann tók kveðju þeirra fálega og með reigingi, sem
uijer virtist ótilhlýðilegur.
“Við hjeldum, herra barón! . . .« byrjaði einn.
“Hvernig líður sjúklingnum ?« tók baróninn
fram í.
Annar læknirinn hristi höfuðið með alvörugefni,
°g sem ósjálfrátt tók baróninn opinn stokk, er
hann kom með úr vagninum og skurðarverkfæri
voru í.
“Bólgan hefir þá þá ekkert minnkað ?«
»Nei«.
»Og öll sjúkdómseinkennin óumbreytt?#
»Já».
•Göngum þá inn til hans«.
2*