Draupnir - 21.06.1891, Síða 67

63
opinberaði svo margt, sem sýndist ósamhljóða í
fari barónsins, að við snenjma morguns, einmitt
* þegar við gengum inn í St. Agnes-salinn á Hotel
I>ien, allt í einu rákuni okkur á gamla prestinn frá
Auvergne, sem stóð þar við dyrnar. Augu hans
tindruðu af gleði, þegar hann leit baróninn, og
heilsaði hann honum með mikilli virðingu.
»Hvað hefir rekið yður hingað aptur, gamli vin-
ttr?« spurði baróninn, »—ekki þó það, að sjúkdómur
yðar hafi tekið sig upp aptur, vona jeg?«
»Nei, einungis þakklátsemi«, svaraði presturinn.
' Hann hafði stóra körfu á handlegg sjer. Skór hans
Voru allir rykugir, og var auðsjeð, að hann hafði
farið langan veg fótgangandi. »þ>að er nú- eitt ár,
síðan er jeg yfirgaf þetta hús, eptir að þjer með-
guðs hjálp höfðuð bjargað lífi mínu. Jeg gat ekki
Htið árið líða, án þess að sjá yður og færa yður
'ítilfjörlega gjöf. Hún er yður ekki samboðin, en
j0g get ekki á annan hátt sýnt yður þakklátsemi
mína, og jeg er s&nnfærður um, að þjer takið
'iljann fyrir verkið. þjor fyrirlítið ekki nokkura
mga úr hænsnagarðinum mínum og fáeina ávexti
!r aldingarðinum mínum«.
I Jeg hefi sjeð baróninn taka á móti mörgum og
:wmarlega höfðinglegum virðingargjöfum. Bn aldrei
i ðfi jeg sjeð hann gleðjast eins af þeim og hann
addist nú. Hann bauð prestinum til miðdegis-
rðar og fjekk honum að skilnaði, þá er hann
‘gði af stað til Auvergne, ríkulega gjöf, sem hann
’&ð hann að styrkja hina fátæku í sókninni með.
Svona stóð nú allt, þegar hinn tveggja ára ferða-
ími minn var á enda. Jeg þarf ekki að segja
I "
\