Menntamál - 01.12.1963, Side 20

106
MENNTAMÁL
sálfræðingar að vissu niarki, og þeir þyrftu að hafa tækifæri
til að kynna sér próf og annað, sem snertir niðurstöður
sálfræðinga. Þetta merkir að sjálfsögðu ekki, að þeim verði
ætluð erfiðari viðfangsefni.
4. Kennarar ættu að gæta þess vel, að sum börn eru leng-
ur að ná settu marki í sumum greinum en öðrunt eða bregða
út af réttri hegðun. Þetta getur átt sér tímabundnar or-
sakir. Hin beztu börn geta verið mismunandi og, þótt mið-
ur gangi, geta þau lagazt af sjálfu sér við meiri þroska.
Auðvitað er það undir ýmsu komið, hvort hægt er að
veita sérfræðilega aðstoð. Ennfremur hefur mörgum kenn-
urum tekizt að koma seinþroska og greindarlitlum nem-
endum sæmilega á veg, þótt þeir liafi þurft að hafa þá í
bekk með duglegri nemendum, ef þeir liafa verið vel
búnir lesefni og tækjum til að skapa öllum verkefni við
sitt hæfi. Ennfremur hefur oft gefizt vel að raða nemend-
um í bekki eftir getu, þ. e. a. s. að nemandi, sem væri t. d.
góður í lestri sækti tíma með nemendum, sem væru á
svipuðu stigi í þeirri grein, þó að hann væri með öðrum
nemendum í reikningi og öfugt. Færi þá flokkunin eftir
getu hvers nemanda í hverri grein. Eru þá nemendur
fluttir milli ltekkja með vissu tímabundnu millibili.
Heildarniðurstaðan er þá sú, að vangengi verður ekki
ákveðið með neinni sérstakri markalínu, Iieldur er það
algerlega afstætt hugtak. Vangengi er aðeins um að ræða,
ef nemandi nær ekki þeim þroska, sem er í samræmi við
hæfileika hans.
Nauðsynlegt er, að sem flestir geri sér grein fyrir vanda-
máli vangengis í skólum, svo að sem fyrst verði skapaður
grundvöllur fyrir því, að Iivert barn fái tækifæri til að
nota hæfileika sína til hins ýtrasta á hverju því sviði, sem
er bezt við þess hæfi.
Björn Jóhannesson þýddi og endursagði.