Menntamál - 01.12.1963, Blaðsíða 79

MENNTAMÁL
165
hafði að þróast og blómgast í Þýzkalandi. í iðnaðinum er
engin frjáls starfsemi verkalýðsfélaga og enginn frjáls samn-
ingsréttur um launakjör. Á sviði menningarmála er frelsinu
einnig þröngur stakkur skorinn. Vísindin eru algjörlega
færð í hugmyndaspennitreyju ríkisins og flokksins. Hinn
mikli fjöldi flóttamanna úr háskólum Austur-Þýzkalands
sýnir, hve baráttan þar er hörð. Kirkjuna í Austur-Þýzka-
landi á æ meir að hrekja í eins konar ghetto.
Hver er skoðun þjóðarinnar á þessu? Það leikur ekki á
tveim tungum, hver úrslitin yrðu, ef þjóðin fengi hindr-
unarlaust að segja álit sitt. Eindregnar líkur benda til
þess. Alls staðar þar sem kjósendur hafa haft frjálst val
milli kommúnista og andstciðuflokka þeirra, hafa þeir á
ótvíræðan hátt hafnað komnninistum. Þannig var það við
kosningarnar í Austurríki í árslok 1945, og frarnar öllu
var það einnig þannig við kosningarnar í borgarstjórn Stór-
Berlínar í október 1946, og einnig við kosningarnar til
Sambandsþings Vestur-Þýzkalands 1949 og 1953, áður
en kommúnistaflokkurinn var bannaður þar. Enn skýrara
máli talar uppreisn verkalýðs Austur-Þýzkalands gegn stjórn
kommúnista 17. júní 1953. Þar sem myndir austur-þýzku
valdhafanna voru rifnar niður í skólum, heimilum og há-
skólum, þá létu menn brjóstmyndir Karls Marx eiga sig.
Það, sem Þjóðverjar í Austur-Þýzkalandi heimtuðu þá, og
það, sem þeir heimta enn í dag, getur maður dregið saman
í eitt orð: Sjálfsákvörðunarréttur. Þýzka þjóðin lítur með
mikilli samúð á þjóðlegar frelsishreyfingar fyrrverandi ný-
lenduþjóða, sem skref fyrir skref ná sjálfsákvörðnnar-
rétti sínum. En það sem rétt þykir við Kongó og Niger,
hlýtur einnig að vera sanngjarnt við Elbu og Oder. Fyrst
svo er, að þjóðfélag og ríki í þeim hluta Þýzkalands, sem
nefnir sig „Deutsche Demokratische Republik“ er látið
þróast á þann hátt, sem meirihluti þjóðarinnar getur ekki
fellt sig við, þá liggur það verkefni beinast lyrir Sambands-
lýðveldinu að þróa með sér í umboði allrar þýzku þjóðar-