Menntamál - 01.12.1963, Síða 60

146
MENNTAMÁL
„l>ótt hollusta við átthagana sé hugnæm og dýrmæt og
þægilega andvaralaust að meta meira stundina, sem er að
líða, heldur en þá, sem koma skal, hlýtur fólki þó að skilj-
ast, nauðugu, ef ekki viljugu, að haldlítil stoð er í því, að
draga sig inn í skel sina“ (Leturbreyting mín. — Þ .G.)
Hvergi hef ég í riti rætt um hollustu við átthagana. En
það er í þessu tilfelli furðuleg túlkun máls að fara óvirð-
ingarorðum um hana eða þá sem sýnt hafa hana í verki eða
talað máli þeirra, sem miður eru settir. Sveitirnar, margar
að minnsta kosti, standa verr að vígi um menntun barna
en þéttbýlið. Svipað fleipur og hér var tilfært eftir F. B.
létu fulltrúar sér um munn fara, fleiri en einn á þingi S.
í. B. vorið 1960, þegar ráðningar réttindalausra manna í
kennarastöður bar á góma. F.g spurði þar þá, hvað hægt
væri annað að gera en ráða réttindalausa menn, jregar hin-
ir gæfu ekki kost á þjónustu sinni. Við því fékkst ekkert
svar þá annað en það, sem að efni var áþekkt orðurn F. B.,
er ég skírskotaði til áðan.
Þannig rökræðir hann og sálufélagar hans vandamál.
En þeir hafa fyrirmyndir. Lærðir menn í virðulegum
embættum hafa fyrr gripið til slíkra aðgerða í orðaskiptum
við alþýðumenn, — að bregða þeim um þröngsýni og lág-
kúruskap. Þótt F. B. segi þetta ekki berum orðum, dylst
varla, hvað undir býr.
Það er ekkert frumlegt við þetta. Tuggan er margþvæld
og ekkert nýnæmi að bera hana á garða.
Ég vil taka fram, að það sem sagt var hér um lærða menn,
er ekki talað til þeirra almennt.
1 ritgerð sinni segir F. B. m. a. undir lokin: „Dalurinn
getur orðið afdalur í fleiri skilningi en landfræðilega, brag-
ur fólks hans afdalabragur. Nesið getur orðið lítið og lágt
í fleiri en einni merkingu, — menning íbúa þess lágtnenn-
ing.“
Hann virðist telja það skipta máli, hvar ég hef valið mér
verkssvið. Ég get að vísu ekki séð, að það komi við því mál-