Menntamál - 01.12.1963, Blaðsíða 113
BÓKARFREGN
Eirikur Stejánsson og Sigurður Gunnarsson:
LEIÐSÖGN í ÁTTHAGAFRÆÐI.
Fylgirit: Átthagajrceðimyndir eftir Þóri Sigurðsson.
Orðið átthagafræði er nýgjiirvingur í íslenzku máli. Ekki
er mér kunnugt, liver höfundur þess er, en að sögn fróðra
manna mun það fyrst hafa verið bókfest á þriðja eða
fjórða tug þessarar aldar. En sjálf er námsgreinin jafn-
gömul mannfólkinu, sem jörðina byggir. Hefur hún alla
tíð verið samtvinnuð lífsönn þess og nafnlaus numin af
hverjtim nýjum ættlið, jafnsjálfsögð og jafnnauðsynleg og
lífsloftið sjálft.
Þegar móðir kenndi barni sínu ljóðið litla um gimbil,
,,sem grét við stekkinn“, og svaraði spurningum, sem vísan
vakti í forvitnum barnshuga, var hún, án jress að vita af,
að fræða Jjað um einn þátt íslenzkrar atvinnusögu. Og
Jregar hertur þorskhaus var rifinn til matar, kynntist ung-
lingurinn einum afkima íslenzkrar tungu. Og að síðustu
má minna á söguna af pönnukökunni, sem þúsund manns
unnu við að búa til.
Þessi dæmi eru á hverju strái, en hér verða ekki fleiri
talin. Það má með sanni fullyrða, að engin ein námsgrein
spannar yfir víðara svið en áttliagafræðin. Má næstum
segja, að hún sé einhver veigamesti undirbúningsþáttur
alls náms, liverju nafni sem nefnist.
En Jrví miður hefur henni ekki verið sýndur hér sá
sómi sem skyldi. Veldur Jrví Jró ekki viljaskortur kennara
eða annarra forráðamanna barna, heldur það, að hjálpar-
gögn hafa ekki verið til nema af mjög skornum skammti.
Þeir kennarar, sem að undanförnu liafa gerzt forystumenn