Menntamál - 01.12.1963, Blaðsíða 32

118
MENNTAMÁL
jörðin, viðirnir, sóttirnar, dýrin, fuglarnir, eitrið, ormarnir. En er
þetta var gjört og vitað, þá var það skemmtun Baldurs og ásanna, að
hann skyldi standa upp á þingum, en allir aðrir skyldu sumir skjóta
á liann, sumir höggva til, sumir berja grjóti; en ltvað sem að var
gjört, sakaði liann ekki, og þótti þetta öllum mikill frami. En er
Jretta sá Loki Laufeyjarson, J)á líkaði honum illa, er Baldur sakaði
ekki. Hann gekk til Fensalar til Friggjar og brá sér í konu líki; Jrá
spyr Frigg, ef sú kona vissi, hvað æsir höfðust að á Jnnginu. Hún
sagði, að allir skutu að Baldri og Jjað að hann sakaði ekki. Þá mælti
Frigg: „Eigi munu vopn cða viðir granda Baldri; eiða hef ég þegið
af öllum J)eim“. Þá spyr konan: „Hafa allir hlutir eiða unnið að eira
Baldri." Þá svarar Frigg: „Vex viðarteiningur einn fyrir vestan Val-
höll; sá er Mistilteinn kallaður; sá þótti mér ungur að krefjast eiðs-
ins“. Því næst hvarf konan á braut; en Loki tók Mistiltein og sleit
upp og gekk til þings. En Höður stóð utarlega í mannhringnum þvi
að liann var blindur. Þá mælti Loki við hann: „Hví skýtur þú ekki
að Baldri?“ Hann svarar: „Því, að ég sé eigi, hvar Baklur er, og það
annað, að ég er vopnlaus." Þá mælti Loki: „Gerðu J)ó í líking ann-
arra manna og veit Baldri sæntd sem aðrir menn; ég mun vísa J)ér
til, hvar hann stendur; skjót að honum vendi J)essum.“ Höður tók
Mistiltein og skaut að Baldri að tilvísun Loka; flaug skotið í gegnum
Baldur, og féll liann dauður til jarðar, og ltefur J>að mest óhapp ver-
ið unnið með goðum og mönnum. Þá er Baldur var fallinn, Jrá féll-
ust öllum ásum orðtök og svo hendur að taka til hans, og sá hver
til annars, og voru allir með einum hug til Jiess, er unnið hafði verk-
ið, en engi mátti hefna; J>ar var svo mikill griðastaður. En }>á er æs-
ir freistuðu að mæla, J>á var hitt }>ó fyrr, að gráturinn kom upp,
svo að engi mátti öðrum segja með orðunum frá sínum ltarmi, en
Óðinn bar ]>eim mun verst }>ennan skaða, sem hann kunni mesta
skyn, hversu rnikil aftaka og missa ásunum var í fráfalli Baldurs.
Ég mun ekki ræða hér um heimilclir, túlkun líkinga eða
útleggingu texta né heldur hlutverk likinga og sálfræði-
legar rætur þeirra og uppruna, nema hvað ég trúi, að túlk-
un líkingar sé í sjálfu sér hvorki rétt né röng, heldur ann-
að tveggja, markverð eða ómerkileg. Því getur túlkun sömu
líkingar verið eins margvísleg og hugir eru til.
Og nú sjtyr ég og svara mér sjálfur:
Hver var Baldur sonur Óðins? Hverju hlutverki gegnir
þessi líking!