Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Síða 14

112
Gráni.
IÐUNN
heyrt, eða réttara sagt, auðfundið á öllu, að Gráni átti
ekki að lifa fleiri veturna.
Einu sinni frétti ég, þá um sumarið, að ljómandi
góður reiðhestur, 7 vetra gamall, væri til sölu. Eg sagði
Einari frá þessu. »Mér datt í hug að segja yður frá
því«, sagði ég, »að sá rauði frá Móum kvað fást
keypíur«. »t>ú getur keypt hann«, sagði Einar og leit
ekki upp úr bókum sínum, »ef þú vilt fara að monta
þig með reiðhest«. Einar var heldur stuttur í spuna
og óþjáll.
Svo kom haustið.
Og það var nokkuð seint í september.
Það var heldur rosatíð. Einar hafði tekið Grána á
gjöf, óvenju-snemma.
Þá var það, að barið var að dyrum á skrifstofunni,
og inn kom maður einn, mikill og luralegur. Þektum
við að þar var kominn Brandur úr Koti, suður með sjó.
Tvent hafði Brandur til síns ágætis og var frægur af
hvortveggju: hann var skytta mikil og hrossaketsæta.
Fátækur var hann, og var Einar honum góður. En
kunningsskapur þeirra var þannig til kominn, að þeir
voru báðir úr sömu sveit og höfðu þekst er þeir voru
unglingar, en Brandur var þó talsvert eldri.
»Fáðu þér sæti Brandur bóndi«, sagði Einar.
Brandur settist, tók í nefið og fekk Einari pontuna.
»Eg er kominn að tala um þetta, sem þú talaðir um
við mig í sumar«, sagði Brandur.
»]ú«, svaraði Einar, »ekki stóð á því«.
»Ég hefi kannske komið of fljótt«, sagði Brandur,
»blessaður vertu, þá get ég farið og komið aftur seinna,
eftir þinni hentisemi«.
Það var að heyra að Einar hefði ekki tekið eftir
þessum orðum. Hann sagði: »Ég treysti þér til að gera