Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Síða 17

IÐUNN
Gráni.
11S
einnig upp og fór út úr bifreiðinni. En Einar sat eins
og höggdofa og starði niður að sjónum, mælti ekki orð.
Loks var eins og hann áttaði sig, hann stökk upp, út
úr bifreiðinni og á sprett niður að sjó. —
Þá varð mér fyrst litið þangað. Þar voru þangfjörur
endalausar um fjöruna, og þar kom maður og teymdi
gráan hest. Og á hestinum voru stór hrip, full af þangi.
Það var Brandur og Gráni.
Eg stökk nú út úr bifreiðinni og hljóp á eftir Einari.
A leiðinni, þennan stutta spöl, var ég að reyna að hugsa
um það, sem ske mundi næstu mínúturnar. Eg þekti
Einar nokkuð, en ég hafði aldrei séð hann reiðast. En
sögur hafði ég heyrt um það, að hann hafði reiðst, og
það illa — afskaplega illa.
Það skifti ekki mörgum togum, en þegar ég kom aðf
lá Brandur upp í loft í grjótinu og Einar ofan á hon-
um. Gráni stóð gleiður undir drápsklyfjunum og horfði
á, og, ég segi það alveg satt, mér sýndist klárinn glotta.
Einar hélt báðum höndum um hálsinn á Brandi og
ruddi úr sér skömmunum. Hann var eldrauður í fram-
an, en Brandur blár. Ég þreif í axlirnar á Einari, en
það var eins og að taka í jarðfastan stein.
Loks datt mér ráð í hug. »Einar, Einar«, hrópaði
ég, »sjáið þér ekki, Gráni er lifandi«.
Einar slepti nú tökunum, og reis hægt upp. Brandur
náði andanum, og ég held að fyrsta orðið, sem hann
kom upp, hafi ekki verið þakklæti til forsjónarinnar fyrir
frelsunina.
»]á, Gráni er lifandi*, sagði Einar, eins og hann væri
að átta sig á einhverju. »Já, hann er lifandi, lifandi«.
Svo sagði hann: »Komdu og taktu ofan með mér
Þórir, þessa bölvaða klápa«. Ég gat ekki tekið ofan, en
Einar gerði það þeim mun betur. Fyrst tók hann annað