Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Síða 21

ÍÐUNN
]ónsmessunótt.
119
Ó, guð minn, — að skammdegisbvljirnir brevttust
í bjartar og þögular ]ónsmessunætur!
Ó, guð minn, — að kraftur hins lifanda lífs
oss lyfti’ yfir kuldans og myrkursins þraut!
— Að stunurnar breyttust í hátíðahljóma
og haustfölvans svipir í júní-skraut!
Ó, heilaga nótt! Við þitt hlið vil ég deyja
og hverfa inn í Ieyndardóm elskenda þinna!
— Eg hræðist ei dauðann, ef Ijómi þinn lifir
í ljósbrotum síðustu táranna minna.
Þér skuluð ei gráta hinn glataða son,
því gröfin var aldrei hin sárasta neyð. —
Sæll, hver sá, er finnur í fyllingu tímans
hið fegursta á jörðu — og deyr um leið.
Rúm og tími.
III. Sköpunarmagnið og gagnsæi rúmsins.
Útþrá. Eigi ber það sjaldan við, að hugur vor heill-
ist af tign og mikilleik ómælisgeimsins og hefji leit um
það regindjúp, sem umlykur oss á alla vegu og þrýtur
hvergi. Þá er því líkast sem hugur vor þeysist hindrun-
arlaust um óravegu. Vér sjáum jörð vora hverfa að
baki oss. Sól vor dofnar og verður að stjörnu, er hverfur
oss skjótt. Útlit himins breytist óðum. Nýjar stjörnur
koma fram, sem lýsast og skýrast og breytast í sólir,
en hverfa jafnskjótt í himinauðnina. — Förinni miðar