Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Qupperneq 22

120
Rúm og tími.
IÐUNN
hrati fram, og oss ber út úr stjörnuhóp þeim, sem vér
búum í — út úr því ríki meðal stjarnanna. Herskari
sólna rennur þá saman í silfurlitt ský að baki oss, en
hverfur oss síðan. Nýir herskarar glitrandi stjarna blasa
við oss, líkt og dögg við uppkomu sólar, en hverfa í
vetfangi einnig sömu leið. Loks ber oss alt til endi-
marka sólnasveips þess, er Vetrarbraut heitir. Stjarna-
mergð hennar fjarlægist einnig og rennur saman í silf-
urlita slæðu, líkt og örlitlir úðadropar renna saman í
ský á himni. Enn er þó eigi komið á heimsenda. Fram-
undan gín við regindjúp það, sem aðskilur sjálfar vetr-
arbrautirnar. Hugur vor leitar þangað út, en staðnæmist
loks er þekking vor þrýtur og ímyndun vor má sín eigi
meir. Sundlar þá hug vorn og missir hann flug sitt, en
eftir er að eins í vitund vorri tilfinning sú: að rúmið sé
endalaust og óviðráðanlegt mannlegri hugsun og sköp-
unarmagnið ef til vill eins. Ef til vill eru því takmörk
sett í alheimsvíddinni, en ef til vill f\>llir það rúmið út
— takmarkalaust í allar áttir.
Andstæðar skoðanir. Öldum saman hafa menn
þreytt höfuð sín og leitast við að leysa úr þessu.
Skáldið mælir svo:
„Flýta vil eg ferðum fyrir auðri strönd,
fara vii eg þangað, að hinum mihla
ekkert sem ríkir
og óskapnaður
og akkerum varpa
merkisteini
skapaðra hluta
við skaut alhimins".
Eitt er til af tvennu: Annaðhvort eru sólnakerfin tak-
mörkuð að tölu og umlukt endalausu djúpi auðnar og
myrkurs, eða þau eru ótakmörkuð að tölu og lýsa upp
óendanlegan himingeim.
Annaðhvort er sköpunarverkið sem eyjaklasi á einum