Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Síða 35

IÐUNN
3379 dagar úr lífi mínu.
133
surrealisti og einnig dálítið klassiskur, — alt þetta var
ég. Bæklingur minn var hæðnisþrungin uppreisn gegn
kynferðisvoli síðustu ljóðskálda vorra.
Lotningu þjóðar minnar fyrir fjósamenningu feðranna
féllu ekki ljóð mín vel í geð. Göfug hefðarkvendi hræktu
á hina hreimfögru Hrafna mína frammi fyrir augliti
bjartra daga. En í fylgsnum munúðugra kvöldskugga
lásu þær þá og lærðu með sætum unaði. Og um draum-
fagrar nætur varðveittu þær viðbjóðinn undir koddanum
sínum, hreinum og flekklausum, eins og þær voru sjálfar.
Þannig er mannleg náttúra.
Hvítir hrafnar voru hættulaus bók. Hún fjallaði að
eins um ástir, hjörtu og óæta hjáguði lengst uppi í
himnunum. En hún kom hvergi nærri hinum eina sanna
guði, maga landa minna. Á þeim árum voru íslendingar
svo saklausrar náttúru, að þeir voru ekki farnir að átta
sig á sambandinu milli hjáguðsins í himninum og hluta-
bréfanna. Þess vegna hélt ég áfram að vera loflegur
kennari næstu tvö árin.
En litlu fyrir hátíð barnanna 1924 birti ég aðra bók
af ofurlítið annari gerð en Hvíta hrafna. Hana kallaði
ég Bréf til Láru. Hún var sendibréf til guðhræddrar
konu á norðurströnd íslands. Bréf til Láru flutti æfi-
sögubrot, heimspekilegar kenningar, gagnrýningu á kirkj-
unni og trúarbragðafræðslu klerkanna, ádeilur á þjóð-
félagsástandið, pólitískar prédikanir, smásögur og kvæði.
Þessi bók mín vakti allmikinn storm hér í landi. Margir
dáðust að henni. Allir hrósuðu »stílnum«. En flestir
reiddust og báðu guð fyrir eignum sínum og hrópuðu,
að höfundurinn væri hættulegur maður fyrir þjóðfélags-
skipulagið. Sárast féll fólki þó siðleysi bókarinnar! (Sann-
leikurinn er sá, að ég er móralskasti rithöfundur, sem
nú skrifar íslenzka tungu.) Bréf til Láru þaut á vængj-
löunn XM 9