Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Síða 60

158
Ritsafn Gests Pálssonar.
IÐUNN
svo dæmalaus og fyrirlifningin fyrir okkar svo kölluðu
»höfðingium« svo takmarkalaus, að í hvert skifti, sem ég
tek G. P. til að lesa, hlæ ég og græt ég í einu, og ég
verð að hrópa: »0, guðsbarn, hafðu þökk!«
Gestur er ekki »með fyndnustu« rifhöfundum, sem
skrifað hafa á íslensku, eins og Einar Kvaran segir, heldur
langsamlega fyndnastur. Víst er hann beiskur, nístandi
napur, bregður jafnvel fyrir mannfyrirlitningu. En er það
ekki von? Samt er það himindjúpur kærleikur til mann-
anna, sem lang-mest ber á í sögunum. Eg lýt honum
með lotning. Eg krýp við bókina hans og les sögurnar
hans, eins og ég kraup við fjallalækinn, þegar ég var
lítill smali og teyga, teyga. Og ég horfi með þakklæti til
himinfjalla íslenskrar náttúru. Og fjöldi íslenskra smala
biðja nú guð að blessa þessar lindir.
Allur frásagnarmáti á sögum G. P. er svo látlaus, al-
þýðlegur, einfaldur og því svo fagur, að lengra hefir
enginn komisf, nema þá í >Grasaferðinni«. Það er um
efnið, kjarna málsins, sem Gestur hefir meira hugsað
en búninginn. Þess vegna er búningurinn svo látlaus og
fagur. Lítið á orða eltingaleikinn á Sandi og orðastafl-
ana þaðan, með eitt eða tvö fornyrði í hverju lagi, sem
glitra svo fagurlega í nordælska sólskininu. Setjið »Til-
hugalíf*, »Kærleiksheimilið« eða eitthvað af sögum
Gests á sínu einfalda máli við hliðina. Hvort haldið þið
að muni standa lengur? — Gestur dó þrjátíu og átta
ára gamall.
Sigurjón Jónsson.